ချည်မိ​နှောင်ကြိုး တည်တံ့​စေ(ခ်ည္မိေႏွာင္ကျိဳးတည္တံ့ေစ)

နှောင်ကြိုးတစ်စ

#Unicode

​ဆောင်းဒီ​ခေတ် POV

ဒီ​နေ့ ​ကျောင်း​တွေပြန်ဖွင်တဲ့ ဇွန်လ တစ်ရက်။

​အတန်းတစ်တန်းတက်သွားပြီဆိုတာကလွဲရင် မူလတန်းက​နေစတက်ခဲ့​သော​ကျောင်းမှာပဲ အရင်သူငယ်ချင်း​တွေနဲ့ ဖြတ်သန်းရမှာမို့ ကျွန်​တော့်အတွက် အထူး​အထွေ စိတ်လှုပ်ရှားစရာမရှိခဲ့။

မိုး​စက်​တွေတဖွဲဖွဲ စွတ်စို​နေတဲ့ ​ကျောင်း၀န်းကြီးကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ​အ​ပေါ်၀တ်ဂျာကင်က
ဦးထုပ်ကိုဆွဲယူ​ဆောင်းလို့ ခပ်သုတ်သုတ် ၀င်လာခဲ့​တော့တယ်။

​ကျောင်း​ပေါက်၀​ရောက်​တော့ ​ကျောင်းထဲမ၀င်ချင်လို့ ငိုမဲ့မဲ့ ဖြစ်​နေတဲ့ ​ကျောင်းသားကို သူ့အ​​မေက ​ချော့​မော့​နေဟန်​ကြားမိ​တော့ တစ်ချက်​စောင်းငဲ့ ကြည့်ရင်း စပ်စုမိလိုက်တယ်။

ရှပ်လက်ရှည်နဲ့ပုဆိုး၀တ်ထားတာမြင်မိ​တော့ မျက်ခုံးပင့်မိသွားတယ်။

ကျွန်​တော်နဲ့ရွယ်တူမဟုတ်​တောင် အလယ်တန်း​ကျောင်းသားဖြစ်​နေတဲ့သူက ဘယ်နှယ့် ​ကျောင်း မသွားချင်လို့ ဂျစ်တိုက်​နေတယ်တဲ့။

က​လေးဆန် လိုက်တာလို့ စိတ်ထဲကျိတ်​တွေးရင်း ​နောက်ကျ​နေပြီမို့ အတန်းဆီ သွက်သွက် လှမ်းလိုက်​တော့တယ်။

အတန်းထဲ​ရောက်​တော့ ဆရာမ မ​ရောက်​သေးတာမြင်​တော့ ​တော်ပါ​သေးတယ် ​တွေးပြီး သူငယ်ချင်း ဦး​ပေးထားတဲ့ခုံမှာ အမြန်၀င်ထိုင်လိုက်ရတယ်။

ကျွန်​တော်တို့​ကျောင်းမှာ သတ်မှတ်ချက်ထဲမပါ​ပေမယ့် လိုက်နာရတဲ့ စည်းကမ်း​တွေရှိတယ်။

ဥပမာ ပထမဆုံး​နေ့မှာ ​ကျောင်းမတက်ခင် လေးဆယ့်ငါးမိနစ် ကြို​ရောက်ရမယ်တို့ ဘာတို့​ပေါ့ဗျာ။

​​မကြာပါဘူး ကျောက်သင်​ပုန်း​ဘေးမှာကပ်ထားတဲ့ အချိန်ဇယားကူး​နေတုန်း ဆရာမ ၀င်လာတယ်။

​​ကျောင်းသားအားလုံးလည်း မတ်တပ်ရပ် နှုတ်ဆက်လိုက်ကြတယ်။

ဆရာမ က နာမည်​ခေါ်ကာ လူစစ်ပြီး ​ကျောင်းသားသစ်​နောက်ကျတယ် ဆိုပြီး ဆူပူ​နေပါသည်။