Hey, Crush! Be Mine

Special Chapter 2

Note: Ginawa ko ang special chapter na ito para sa isang tao na naging malapit na sa puso ko. Salamat, bebe sa iyong suporta. Nawa'y maging masaya ka dahil para sa iyo ito. Iloveyou, bebe its_trizhia

Synclair Rousell Oribiada's

I'm at the Sandbar Restaurant, located on the North end of Anna Maria Island. I was waiting for someone. Hapon na kaya malapit na ang pag lubog ng araw. Ang simoy ng hangin ay lumalamig na.

That someone picked this place. She said she wanted to witness the setting of the sun. Mahilig siya sa panonood ng paglubog ng araw, iyon ang maliit na detalyeng napansin ko sa kaniya sa tuwing magkasama kami.

Para na nga naming safe haven ang lugar na ito dahil ito ang palagian niyang pinipili. Masarap naman ang mga pagkain dito. Hindi rin maipagkakaila na maganda ang view kung saan ang mga buhangin ay nagkalat sa paligid kaya siguro ito ang naging paborito niyang lugar. Idinawit niya lamang ako.

My phone beeped. I recieve a notification from Instagram. It was her.

@trizhiallacuna: Hi, sweetie. Find me.

Iyon ang laman ng mensahe niya sa akin. Napangiti ako na parang timang. Tumingala ako at hinanap ang kinaroroonan niya.

Not far from I was sitting, I saw her. Her long wavy waist-length black hair is dancing with the wind. She is a morena beauty. She has a brown eyes that you'll only notice when you are closer to her. Medyo may kahabaan ang kaniyang pilikmata, matangos ang kaniyang ilong ngunit malaki ang butas nito pero hindi pa rin maipagkakailang maganda siya. Ano man ang kaniyang anggulo. Makapal ang kaniyang labi kapag naka poker face pero numinipis iyon kapag siya ay ngumingiti.

The first time I saw her is on my first day in Griendae University. She was the one who approached me. Kahit na hindi ko siya pinapansin noon ay patuloy pa rin siya sa pagsunod sa akin. Hanggang sa nasanay na rin ako sa presensiya niya.

Nang marating ko ang kinaroroonan niya'y nakasimangot na siya. So cute!

"Are you still thinking about her, Rous?" malungkot na wika nito.

Nanlaki ang mga mata ko. Napaka selosa naman ng babaing ito. Inilapat ko ang dalawang kamay ko sa magkabilang balikat niya. "Nambibintang ka. Hindi naman si Lou ang iniisip ko ah. Ikaw kaya 'yon," natatawang wika ko na tila walang pakialam sa pangalan na aking nabanggit.

Yes, I still care about Lou but not like before. Sumasagi pa siya sa isip ko pero unti-unti ko na siyang kinakalimutan. Unti-unti ko na siyang tinatanggal sa sistema ko.

I saw her blush. Mas lalo siyang gumaganda kapag nangangamatis ang mukha niya.

"Tse, wag ka nga. Tara na roon sa puwesto mo kanina. Malapit na ang paglubog ng araw, Rous." She clasped our hands. At hinila na niya ako patungo sa kinauupuan ko kanina.

I can see happiness and contentment in her eyes. I smile again.

I don't know why I feel this way. It was like before when I am with Lou. But this time, it was way more different. Being with her, I don't need to hide my emotions.

She don't judge me easily and she understands me fully.

I don't see myself being whole again if not for her. She made me complete again.

She's not my rebound, I was sure of that. Because being with her is home.

"Sweetie, mom and dad is planning to visit the Philippines this coming Christmas and they want me to come with them," imporma ko sa kaniya.