dusk beneath the city lights | Buenvenidez Series #4 [COMPLETED]

37

Defeat... it was something that seems hard to give in but you got no choice left but to accept it. It is something that's already there.. and in a game where it's you as the player, you have to take in a part of  yourself... even when it means that you'd be defeated in the end.

It was a losing game and I'm losing it... not because I didn't fight for it.. but because I have no reasons to fight at all.

It's not about the matter of choices anymore.. or choosing one over one.. it's about responsibility now.. it's about what I should do and where do I stand.

And I'll stand to what I think I should do.

Because again... It was out of the choices.. there's no option.

Ako ang magpapalaya... dahil kailangan.

"Rich..."

I remained lying on my bed as I hear Faith calling me. Kanina pa siya dito sa bahay. She immediately went here after hearing from my parents that I went home, crying.

"I.. don't know what to say.. kanina ko lang rin nalaman.. hindi ko alam.." Aniya.

I bit my lips so I could stop my sobs. Nakatalikod ako sa kanya habang yakap yakap ang unan ko. She shouldn't be here.. nasa huling trimester na siya kaya hindi na dapat siya nasstress pa.

"Caius just called us when we're on our way back.. hindi ka na raw niya kasi macontact at alam niyang magkasama tayo.." Patuloy niya.

Nakita ko nga ang sunod sunod na phone calls at messages ni Caius at Sien. Hindi ko nga lang napansin dahil masyado akong busy sa pagbabantay kay Averie kanina.. huli na noong nabasa ko.

"None of us knew... dahil kung alam ko na 'to una palang.. hindi na lalaki 'to ng ganito.." Aniya.

Tumango lang ako kahit alam ko naman na hindi niya 'yon makikita. Ipinikit ko nalang ang mga mata ko habang pilit na winawalis ang alaala ko kanina.

But I failed.. everytime I'd close my eyes.. the face of that kid kept flashing on my mind.. No one could ever deny that he's not his son because he completely looked like a young version of him.

At ang makita sa mga mata niya ang lungkot, sakit at pagod na nararamdaman niya ang mas lalong nakapagpasakit ng nararamdaman ko..

Doon palang, talong talo na ako.

"Rich.. Caius is downstairs.." Marahang sabi ni Faith. "Pupuntahan ko lang muna.." Aniya ilang saglit ang nakalipas.

Hindi niya na hinintay ang sagot ko. Naramdaman ko nalang ang bahagyang paggalaw ng kama at ang pagbukas niya sa pinto. Dahan dahan niyang isinara 'yon at unti unti na ring nag-agusan sa mukha ko ang luhang kanina ko pa pinipigilan.

It hurts a lot that I couldn't cry in silence. Halos ibaon ko ang mukha ko sa unan na yakap yakap ko para lang hindi tumakas ang ingay ng pagiyak ko pero bigo ako.

Ang sakit...

Kasi bakit ngayon pa... bakit ngayon pa kung kailan masaya na ang lahat? Kung kailan handang handa na kaming dalawa? Bakit ngayon pa.. bakit ngayon ko pa kailangang harapin lahat nang 'to nang magisa?

Ang hirap tanggapin na talo ako.. na talong talo ako.. na sa pagkakatong 'to.. walang may pwedeng magpalaya kung hindi ako.

Narinig ko muli ang pagbukas at dahan dahang pagsara ng pinto. I heard some footsteps getting nearer until I felt the bed moved. Kasunod noon ang marahang haplos ni Faith sa braso ko.

"You can cry loud, Rich.. We're here.." Aniya.

I smiled at myself upon hearing what she said.. hindi naman ako nahihiyang umiyak sa harap nilang dalawa.. napapagod lang ako.. sa sakit na nararamdaman ko.