Love Me Tomorrow

CHAPTER 6

Mabigat ang pakiramdam ko nang magising ako. I smiled bitterly when I saw the familiar scenery I saw before I lost my consciousness.

Wala man lang nagtangkang tulungan ako. Now, I realized, I'm all by myself. No one cares if I die. Didn't he even look back? Kasi kung tumingin siya sakin ulit kagabi makikita niya akong nawawalan ng malay. Or he did look back but doesn't care at all? Either way, it hurts.

It's so early for the pain, Ynessa.

Pinakiramdaman ko ang sarili. Nahihilo man ay tumayo na ako para magtungo sa kwarto ko. I shouldn't let someone see me on this state. This isn't Ynessa anymore. Where the hell is Ynessa? The Ynessa where everyone is intimidated? Nasaan na 'yung babaeng hindi nagpapakita ng kahinaan sa kahit na kanino? That girl just disappeared because of her love toward her husband.

What I did last night was too much but not much to the point that I'll stop chasing him.

Nanlalabo ang mga mata ko habang naglalakad kaya binagalan ko ang bawat hakbang na ginagawa ko.

Sapo ang ulo ay tumigil ako sa entrance ng Hotel at humawak sa hamba. Fuck!

"Are you okay, Ma'am?" the bellboy approached me. Napadaing ako dahil parang tinutusok ang ulo ko sa sakit.

"Agh!" daing ko at humawak sa balikat ng bellboy para sa suporta.

"Ma'am, ayos lang po ba kayo?" hindi na ko sumagot pa dahil tumindi na ang sakit ng ulo ko. Narinig kong nagtawag ng tulong ang bellboy. I tried to open my eyes and despite with my already blurry vision, I saw him looking at me.

Hindi ko matukoy ang itsura niya dahil sa nanlalabong mga mata pero alam kong siya iyon.

He's not with Ardelle.

"Ma'am!" salitang huli kong narinig kasabay nang paghakbang ni Tage palapit sakin bago ako nawalan ng malay.

I was in my room when I woke up. May hotel staff na agad na lumapit nang makitang may malay na ako. Tipid siyang ngumiti sa akin at kinamusta ako.

"Sinong nag-akyat sakin dito?" tanong ko imbes na sagutin siya. I know I was at the edge of unconsciousness awhile ago but I saw him walking toward my direction. Nag-alala ba siya sakin? Siya ba ang nagdala sakin dito? The idea comforted me somehow.

"Si Aaron, Ma'am. 'Yung bellboy po namin." kumunot ang noo ko sa naging sagot niya. Malinaw sa alaala kong nakita kong palapit si Tage.

"Are you sure? Diba may lalaking palapit sakin bago ako nawalan ng malay?" baka nagkakamali lang ang babeng ito! I can't be mistaken! I saw him walking toward me!

"Ah. 'Yung lalaki po. Hindi po sainyo 'yon palapit, Ma'am.. Sinalubong niya po sa entrance 'yung girlfriend niya po ata 'yon. Akala ko nga po tutulong siya pero sinulyapan lang po kayo at pumasok na sila nung girlfriend niya." kaya din siguro ako naumagahan sa tabing dagat kasi sinulyapan niya lang din ako. Looks like he doesn't care at all. Too much hope can hurt you, Ynessa.

"You can leave me now. Thank you." mahinang sabi ko. Palagi na naman akong nasasaktan kaya nagtataka ako kung bakit ang sakit-sakit pa rin. Habang tumatagal, pasakit nang pasakit na ang mga nangyayare sa amin ni Tage.

I don't know how long I cried inside my room that day. Hindi na ako nakakain dahil hindi na ako nakaramdam ng gutom. Paninikip ng dibdib at pagsakit na lang ng ulo ang nararamdaman ko. This routine is slowly killing me.

Maybe, one of this days, may makakakita na lang saking nakahandusay sa sahig, naghihingalo.

The next day, I finally found the courage to go out. I should really take the advice of the hotel's Doctor na iwasan ang stress. Kahit ngayon lang, ibibigay ko 'to sa sarili ko. Ang ganda ng dagat, ng tanawin. Dapat nag-re-relax ako pero puro sakit lang ang pumupuno sa buong sistema ko.