Love Me Tomorrow

CHAPTER 25

"Aren't you going to welcome him, Ynessa?" I immediately glared at the person on my left. His playful aura welcomes my glare. Nginuso niya ang kaibigan niyang nasa unahan.

"Ikaw lang naman ang dahilan kung bakit 'yan naandito, e." sabi niya pa.

"Are you deaf? He courted Mr. Crisostomo for three years just to have this company."

"If he badly wants this company, he'll have it 3 years ago. Ngayon niya lang pinagtuonan ng pansin kasi nandito ka." like I would believe that bullshit!

Isa-isa ng nakikipagkamay sakanya ang mga kasama namin sa loob. Nanatili akong nakaupo at nakatingin lamang sakanilang halos pag-agawan na ang kamay ni Tage para lamang mahawakan ito. I saw him glance at me in the middle of their hand shake. Pinagtaasan ko siya ng kilay. Pinasadahan niya ng dila ang pang-ibabang labi at muli ng pinagtuonan ng pansin ang mga taong kinakausap siya.

"Give him a chance." halos pabulong na sabi ni Helius. That made me laugh, a humorless one. Napatingin sila sa akin habang ako naman ay hindi makapaniwalang tumingin kay Helius.

"A chance?" I sarcastically uttered.
"Not a believer of second chances, Helius."

"Just hear him out. There's always a reason, Ynessa."

"Are you his spokesperson?" his playful aura is now gone. Tumiim ang bagang niya. Kumuyom din ang kamao niya sa ibabaw ng mahabang lamesa.

"Don't just focus on your own pain, Ynessa. There's someone who experienced more than yours." how dare him invalidate my pain!

"This isn't a battle of pain, Helius. What happened eight years ago already happened. Nothing will ever change. He didn't even say a single apology for what he did and caused me. And now, you'll just show your faces here like nothing happened. What do you think of those things? Basta-bastang nakakalimutan?"

"Kaya nga mas lalo mo siyang kailangang kausapin."

"Kung may kakausapin man ako, wala sainyo 'yon!" mariing sabi ko at tumayo na. Nagdire-diretso ako palabas ng meeting hall habang naninikip ang dibdib sa halo-halong emosiyon.

Sumalampak ako sa isang matigas na bagay nang may humila sa akin. He slammed me on his chest. His scent filled my nose, parehong pabango. Walang nagbago.

"What happened? Why did you storm out of the hall? Are you mad, hm?" he asked softly. Malakas ko siyang tinulak pero hindi man lang natinag. Nabigyan lang kami ng kaunting espasyo pero nanatili pa ring nakapulupot sa bewang ko ang mga braso niya.

"Isang hawak mo pa at hindi ako magdadalawang isip na magsampa ng panibagong restraining order laban sayo." mariing sabi ko.

"Ynessa." tila nagsusumamong tawag niya.

"Pwede ba! Stop calling me! I hate it when you call me!" hindi ko na napigilan pang sumabog sa harapan niya.

"Don't shout." malumanay na sabi niya. Umikot ang mga mata ko at kinuha ang mga kamay niya mula sa bewang ko at inalis 'yun.

"Don't show your face ever again! Ayokong nakikita ang pagmumukha mo!" he looks defeated.

"Give me time to explain myself." pagak akong tumawa.

"Don't you think your explanation is eight years late already?" ngayon niya lang balak magpaliwanag? Ilang beses ko ba siyang tinanong noon kung ano ang problema? May sinabi ba siya? Wala akong narinig mula sakanya.

"Sa tingin mo may pakialam pa ako sa mga sasabihin mo?"

"Please... Hear me out." umiling ako at tinalikuran na siya. Dire-diretso akong lumabas ng kompanya. I angrily entered my car and throw my bag at the passenger seat. Makailang ulit kong hinampas ang manibela sa sobrang galit na nararamdaman. With fuming system, I drove my car.