Splendiferous Crescent

KABANATA 20

My mind is in chaos– no. I am the one who's totally in chaos. I don't know what to do. I'm bemused. Thinking that my father in recumbent position, still unconscious, made me incapacitated. Parang tinakasan ako ng lakas nang makita ko siya at marinig ang lahat ng sinabi ng doktor. 

He's in coma for four days now. The doctor said that if he'll remain unconscious and in coma for a long stage, he might lose his memory. Even the important once that he has kept in treasure for decades and years. 

"Selene, let that flow. It's futile when you keep on concealing it," pang-aalo ni Ash sa akin. 

Nakatingala ako sa maliwanag na kalangitan at tinititigan ang buwan. Praying for Asclepius, the god of healing to heal my father. He's the nephew of Artemis, also a goddess of the moon. Nagbakasakaling dinggin ng dyosa ang dalangin ko sa buwan at iparating ito sa kaniyang pamangkin. 

I don't believe to gods and goddess since then. Pero ano bang magagawa ko? Buhay ng ama ko ang nakasalalay rito. Kaya handa akong gawin ang lahat, kahit magdasal sa mga nilalang na hindi ko pinaniniwalaan dati pa man. 

"Bakit ganito? Wala naman kaming masamang ginawa…" mahinang bulong ko sa kawalan pero alam kong narinig iyon ni Ash. "Bakit may ganitong problema?" 

Nasa balkonahe kami ng bahay rito sa Spain, kaming dalawa lang dahil si kuya ay sinasamahan si Mamà sa hospital dahil ayaw niyang umalis.

"A kid told me this." Umayos siya ng upo at uminom ng tubig sa nakalapag na baso sa harap niya. "I can't remember the original line but this is base on my understanding." 

Tiningnan ko siya, finding comfort at her forest-green colored eye. Humilig ako sa sandalan ng upuan at muling tumingala, naghihintay na magsimula siya. 

"The problem is a component of our life that will challenge us and measure the strength we contain within our being." 

I frowned as I set my gaze back at her, feeling something towards her words. Parang pamilyar ang nasabi niya kanina. Hindi ko alam pero parang may kakaiba akong naramdaman doon. Something like a deja vu but isn't a deja vu. 

Then, my cousin's name flashed. Naalala ko no'ng natulog siya sa kwarto ko, malungkot at pugto ang mata sa kaiiyak dahil nag-aaway ang ina't ama niya. 

I laugh without humor. Talaga, huh? Nasabi ko 'yon sa bata, pero ako mismo na nagsabi no'n ay hindi ma-apply sa sarili? Talaga ngang mas madaling mag-iwan ng salita kapag hindi ikaw ang nasa mahirap na posisyon. 

Iniiwasan kong umiyak dahil baka anong mangyari kay Ash. Baka madamay siya sa iyak ko dahil sabi nila ay emosyonal daw kapag buntis pero parang mas maii-stress siya sa ginagawa ko ngayon. 

"Walang masama kapag umiyak, Selene…" she said with solicitude. Inusog niya ang upuan palapit sa akin at hinawakan ang gilid ng ulo ko para ihilig iyon sa balikat niya. "In our life, pain is inevitable. Let that heavy feeling out, sweetie." 

I smiled weakly. I didn't mean to do that. I was supposed to smile at her genuinely but it seems like I can't. I'm not at the moment to do that. 

"It's difficult to continue with so many baggage, Selene. Kaya ilabas mo 'yan. Hindi man magiging magaan ang lahat, nabawasan naman." 

Malambot niyang hinimas-himas ang tuktok ng ulo ko dahilan para manlambot din ako. Tuluyan na ngang tumulo ang luha sa mata ko. I tried so hard to stifle a sound of sob but I failed. It's overflowing and I cannot control it anymore. 

"Everything happens for a reason, Selene. I know you can pass through this life's catastrophe," mahina niyang sabi. "Continue to walk through the path, I am always beside you. And if you can't see nor handle everything, just call me and I'll be with you. I will assure you that you'll get through that.