Splendiferous Crescent

KABANATA 24

It's been always great doing anything you have to do without getting watched by someone thay may lead you to do everything erroneous. That's what I felt when I was in Spain.

I have lived my life freely. Aside sa pamilya, wala akong ibang inisip kung hindi trabaho ko lang at perang gagamitin sa araw-araw. In there, I have my liberty. Nga lang, kahit gaano pa kalaya ang pamumuhay ko roon, there's still a hollow part in me. I also don't know what or how to fill it.

No matter how hard I think of the possible solutions so I wouldn't feel it, my mind just won't cooperate with me. Kahit anong balibag ko sa sarili ay hindi talaga. It's me. Only myself could answer it. Tanging ako lang ang makaaalam no'n at wala nang iba. Pero hindi ko talaga alam kung paano!

Dahil do'n, hindi ko na pinilit pa ang sarili at tumutok na lang sa trabaho. Though, I can't stop myself from thinking about it whenever the feeling hits me, I still tried to through putting so much in my plate.

"Lunch na, Engineer!"

Tumingin ako sa kasalungat na direksyong hinaharap ko. Sa may kalayuan, naroon si Ace at nakatayo. Sa kaliwang kamay ay hawak niya ang plato.

Marahan akong tumango at nag-thumbs up. "Espera, solo comprobaré algo," sabi ko na ikinakunot ng noo niya. Bahagya pa akong natawa nang ma-realize na wikang espanyol pala ang gamit ko. "Wait lang! May titingnan lang ako!" bahagya akong sumigaw para siguraduhing maririnig niya.

Naglakad ako sa parte ng building na tinitingnan ko kanina pa para siguraduhing maayos nga ito. Patapos na rin kaya mas mainam na sigurado kaming walang kahit na anong palpak dahil siguradong lagot kami.

"Sobrang ingat mo naman magtrabaho, Engineer Lopez," natatawang komento ni Architect Valenzuela nang makarating ako sa tent at naglagay ng pagkain sa plato ko.

Halos ka-edad lang namin siya ni Ace. Simula pagdating ko ay siya pa lang ang medyo close ko sa team at nakakausap sa mga bagay-bagay. Hindi rin naman siya mahirap pakisamahan dahil magaan siyang makipag-usap.

"Kaya nga, Architect, ayaw na ayaw pumalpak!" sang-ayon naman ni Ace rito.

As one of the team na naka-assign sa project, kailangan kong siguraduhin na maayos ang lahat dahil ayaw kong magkaroon ng aberya sa huli. Medyo mahirap pa naman mag-ayos lalo na kung nasa loob ang problema. 

And because my current project is almost done, wala na naman akong ibang big project na naka-file. Halos lahat ay kaunti lang at matatapos agad sa loob ng ilang buwan. Depende sa bilis ng team ko.

If only mamà didn't push me to go back here in Philippines, sana ay marami akong projects doon. Dagdagan pa ng napirmahan kong papel na project sa Russia two months ago.

"Oh, busangot na naman mukha mo dahil wala ka na namang pagkakaabalahan, 'no?" taas-kilay na tanong ni Ace. Napansin niya siguro ang katahimikan ko habang nakatingin sa kisame ng opisina.

Dahil wala naman kaming gagawin, dito na naman siya sa opisina ko tumambay at nakipag-chismis.

Nagkibit lang ako ng balikat at hindi na sumagot. I'm satisfied with the almost-done project but I can't say that I'm happy.  That wasn't really mine. Nag-resign lang ang isang engineer na naka-assign kaya ako ang pumalit,  at pagdating ko rito, nasa kalahati na ang progress ng building. And maybe, one of the reason why I cannot say that I'm happy is, because I don't have so much in my plate anymore.

I love my job so much that having big project sequentially is enough to make me jump as crazy and made me think to throw a party.

"Wala ka nang gagawin ngayong araw?"