Splendiferous Crescent

KABANATA 22

"Love, please, help…"

I couldn't walk nor talk. I cannot even stand anymore because of the rope coiled around my body. 

"She won't because she can't," a cold voice spoke at the dark. "I told you to stay away from him, didn't I?" I felt his eyes, looking directly at me. "But you didn't. It's your time to take your consequence." 

A loud sound from a gunshot can be heard with the mix of someone's voice, screaming for help and agony. Pierce fell on the floor while the man's smirking and the woman just laugh in an evil mode, putting vibration to the air we're breathing. 

Mabilis akong umayos ng upo at tiningnan ang paligid, hinahabol pa ang hininga habang may malalaking butil ng pawis na dumadaan sa bawat balat sa mukha ko. 

Ramdam ko ang biglang pagbasa ng mata ko habang nakatingin sa pinsan at hawak ang dibdib, dinadama ang malakas nitong pagtibok dala ng kaba. 

I let out a sigh of relief when I realized it was just a dream. Unti-unti kong pinapakalma ang sarili habang dahan-dahang inihilig ang likod sa sandalan ng upuan. 

"Kapag hindi mo na kaya, sabihin mo sa amin at handa kaming maging balikat mo." Lumapit si Sol sa akin at hinawakan ang kabilang side ng ulo ko para ihilig iyon sa balikat niya. "Kaibigan mo kami, Selene. Nandito kami palagi para sa 'yo." 

Pinigilan kong umiyak habang nakatingin pa rin sa pinsan kong tulog. I sighed for the numerous times now. I am so full with negative feelings but I cannot cry because I believe that if I would, I'm a yellow-bellied person. 

"Alam kong gusto mong umiyak," mahina nitong sabi habang himas-himas ang ulo ko. "Umiyak ka lang." 

Sumunod naman ang malalim na paghinga ni Blake. "Walang masama sa pag-iyak, Selene," he said and flashed a half smile. Pero alam kong sa likod ng ngiting 'yon ay may nakatagong awa at lungkot. 

Naglakad si Ace at umupo sa bakanteng upuan sa tabi ko. "Pakawalan mo lang 'yan. Mas mahirap kapag hindi mo 'yan nilabas, mas mabigat."

"I know what you're thinking," si Phen naman ngayon na nagsalita na. "Everyone cries. Even me, whom, I know, that you wouldn't thought that is also capable of crying." Bahagya pa siyang natawa sa sinabi. "Let it be. Crying doesn't symbolize weakness." 

Alam kong lahat kami rito ay may pinapasang problema na hindi lang namin inilalabas. Alam kong sila rin ay may malaking problema pero ni isang beses ay hindi nila pinaramdam sa akin na invalidated ang nararamdaman ko.

They made my heavy heart lighten just by their words. They made me feel that I am not alone. Pinaparamdam nila sa akin na palagi silang nasa tabi ko kahit anong mangyari. They aren't just good with words but also with their actions. 

Just by their words and presence, they somehow made me feel the comfort I am hunting for when I was in Spain. 

Presence and action always defeat words.

"Pahinga ka, ah?!" pagbabanta sa akin ni Sol. "Tawagan mo ako kapag may kailangan ka," malambot na sabi niya at ngumiti sa akin mula sa shotgun seat. 

Hinatid ako ni Sol at Phen sa bahay dahil hindi ako makapagpahinga nang maayos sa hospital dahil bukod sa walang ibang higaan doon, iiyak lang din ako kapag nakikita ang pinsan kaya hindi talaga ako makakatulog. 

Sobrang bigat sa pakiramdam. Mabuti na lang at tumawag sila Mamà at sinabing gising na raw si Papà, kailangan lang ng kaunting pahinga at pwede nang iuwi pero kailangan pa ring i-monitor palagi para sa mga possible problems. 

Dahil do'n, naging magaan nang kaunti ang nararamdaman ko. Dagdagan pa ng mga sinabi sa akin ng mga kaibigan kanina. Si Ella na lang at ang kapayapaan ng buhay ng mga tao sa paligid ko ang problema.