Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.🦋
Keyifli okumalar.🍒
*****
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
23. BÖLÜM "BİZİMLE MİSİN?"
Başımı ellerimin arasına aldım, saçlarımı kendime olan öfkemle çektim. Üst üste başıma vurdum, canımı yakmak istedim, yaptığım şeyin cezasını kendime bu şekilde ödetmek istedim. Ta ki Ateş bileklerimi öfkeyke tutup başımdan uzaklaştırana kadar.
"Ne yaptığını zannediyorsun sen?" Dişlerinin arasından konuştu. "Hâlâ hasta olduğunu unuttun galiba! Basın yaralıyken nasıl böyle vurursun kendine?" Cevap veremedim, beni kendimden korumak için bileklerimi bırakmadı, sımsıkı tuttu. Evin önündeki birkaç merdivenden birine oturduğum için önümde diz çökmüş gözlerimin içine bakıyordu ama ben daha fazla ona bakamayıp gözlerimi kaçırdım.
Bahçeye bakındım, az önceki savaşın etkileri her yerdeydi. Resmen bizi bomba yağmuruna tutmuşlardı. Kimin öleceğini, evde kimlerin olduğunu hiç umursamadan üzerimize bomba yağdırmışlardı. Bahçede duran 4 araba patlamış, evin büyük demir kapısı yok olmuş, boşluğa denk gelen bombalar yüzünden de birkaç yerde çukur oluşmuştu. Tuhaf olan ise bu durumu burada hiç kimsenin yadırgamıyor oluşu ve herkes sanki her şey bir kazaymış gibi enkazları temizlemeye çalışıyordu.
"Olanlarda senin suçun yok!" Dedi Ateş, gözlerimi ona çevirdim. Az önceki yüksek bomba sesleri yüzünden başımda ağrı kulaklarımda çınlama vardı ve kolay kolay geçecek gibi de durmuyordu. Fakat hiç yara almamıştım, çünkü olaylar başladığı ilk an Ateş üzerime çullanmış, kendini bana siper etmiş, alacağım ufak tefek yarayı benim yerime o almıştı.
"Benim bir suçum yok mu? Adamı serbest bırakalım başkalarına da ulaşırız diyen bendim!" Ateş konuşmak için dudaklarını araladı ama engel oldum.
"Adamın evden çıkmasına dahi izin vermeden öldürdüler! Benim yüzümden öldü! Benim yaptığım saçma plan yüzünden!"
"Mira..." Devam edemedi çünkü hâlâ tuttuğu bileklerimi sertçe ondan kurtardıktan sonra öfkeyle ayağa kalktım.
"BEN SİZE UYDUM DİYE OLDU HER ŞEY! EN BAŞINDAN ONUN BURAYA GELMESİNE İZİN VERMEMEM GEREKİYORDU AMA VERDİM!" Bahçedeki herkesin gözü bir anda beni buldu, Ateş bağırıp çağırmama engel olmazken devam ettim.
"O ADAMI HASTANEDE YAKALADIĞIMIZDA KARAKOLA GÖTÜRÜP GEREKENİ YAPMAMIZ GEREKİRKEN BURAYA GETİRMENE İZİN VERDİM! SONRA DA BENİM HATAM YÜZÜNDEN ÖLDÜ!" Derin bir nefes aldı.
