Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Lütfen satır aralarına yorum yapmayı unutmayın, yorumlar çok az ve moralim çok bozuluyor. Tek bir yorum da olsa düşüncenizi belirtin, emin olun bu benim için çok önemli ♡
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
68. BÖLÜM "YASEMİN KOKULU SEVDİĞİM"
Hepimizin bir hayat hikâyesi vardır. Hikayesi olmayan herhangi bir insan yoktur. Doğmuş olmamız bile başlı başına bir hikâyedir. O hikâye ne zaman başlar bilirsin ama ne zaman bitecek bilemezsin. Hiç kimse bilemez bunu. Birçok şey yaşarız o hikâyenin içinde. Mutlu oluruz, üzülürüz, bazen ağlar bazen çok güleriz. Bazen de öyle şeyler yaşarız ki, canımız o kadar çok yanar ki bunları ne zaman yaşamaya başladığımızı, canımızın yandığını o ilk anı asla hatırlamayız. Çünkü zihnimiz bunu unutur. Unutmak ister, insan hiç canının yandığını hatırlamak ister mi ki zaten?
Ben, komiser Mira Aksoylu... Hikâyem tıpkı sizin gibi doğduğum gün başladı. Çok şey yaşadım, çoğu kez güldüm çoğu kez ağladım. Hırslarımla varoldum, öfkemle ayakta durdum, mantığımla yaşamaya devam edebildim ve bir şekilde yaşadım, yaşamaya da devam ediyorum. Fakat ben de bilmiyorum canımın yandığı ilk anı. Çok düşünüyorum bazen, asıl hikâyem ne zaman başladı ve benim canım ilk ne zaman yandı?
Siz biliyor musunuz bu sorunun cevabını?
Ben kendime hiçbir zaman bu sorunun cevabını veremedim, veremiyorum. Çok düşünüyorum ama olmuyor, olacak gibi de durmuyor. Sanırım bu soru benim için hep gizemini koruyacak. Acaba aynı ekipten olduğum, çok sevdiğim arkadaşım Barış'ın başka bir isimle, bambaşka bir hayatı olduğunu öğrendiğiğimde mi daha çok yandı canım? Yoksa babamın hem mesleğine hem de anneme ihanet ettiğini öğrendiğimde mi? Hangisi daha çok yaktı canımı? Abimin ölümü mü? Annemin yıkımı mı? Hangisi daha çok etkiledi beni? Sevdiğim adamın evli oluşunu öğrenişim mi yoksa onu delicesine severken inandığım saçma sapan birkaç fotoğraf yüzünden ona ihanet etmiş olduğum mu?
Benim canımı hangisi daha çok yaktı? Benim hayatımı hangisi daha çok etkiledi? Bu olaylardan hangisi bana yön verdi? Hangisi Mira olmamı sağladı? Bilmiyorum işte bilmiyorum ve bilmeyi çok istiyorum.
Bazen uzun uzun düşünüyorum, belki de benim hayatıma yön veren şey başka birinin hayatında olan şeylerden herhangi birisidir. Belki de beni Mira yapan başka birinin acısıdır, başka birinin ihaneti, başka birinin öfkesidir. Hatta belki de başka birinin intikamı. Mesela şu an karşısında durduğum adamın almak istediği intikamının sonuçlarını yaşıyor olabilirdim. Hayatımızı bu hâle getiren adam karşımdaki adam olabilirdi ve ben çaresizce o adamın gözlerinde gördüğüm tereddüte tutundum, o tereddütün kurtuluşumuz olacağına inandım.
