Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar <3
*****
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
51. BÖLÜM "ÖLDÜREN DÜŞÜNCELER"
Bir kitapta okumuştum. Hayat, biz planlar yaparken başımıza gelenlerdir yazıyordu. O gün bu cümleyi okuduğumda gülmüştüm. Bunun sıradan insanlar için geçerli olduğunu düşünmüştüm. Sıradan planlar yapıp sadece birkaç gün sonrasını düşünen, planlarının sadece kendi hayatını kapsayan insanlar için geçerlidir demiştim, benim ve benim gibiler için değil.
Benim hiçbir zaman kendim için bir planım olmadı. Yaptığım planlar bir cinayeti çözmek ve katilleri bulmak için oluyordu. O cümlenin bu yüzden benim için geçerli olmadığını düşünürdüm. Çünkü cinayet zaten gerçekleşmiştir, ortada olmasını beklediğin hiçbir şey yoktur, ortada olanı çözmen gerekiyordur. O cinayet ve o cinayetin işleniş şekli değişmez, değişmesi mümkün değil. Bu yüzden de plan yapmak kolaydır, çünkü yaptığın plan başına bir şey getirmez. En fazla tutmaz, olur, biter. Bu durum yıllardır benim için böyleydi ama şimdi, şimdi durum değişti.
Yaptığım plan başıma yeni bir iş daha açtı. Daha doğrusu varolan bir işi yeniden ortaya çıkardı. Bir insan yanlışlıkla bir gerçeği ortaya çıkarır mı? Ben yaptığım planla bunu ortaya çıkardım. Onun öldüğünden o kadar emindim ki onun ismini kullanıp onun arkasına saklanmak doğru olur diye düşündüm. Çünkü o zaman kimse benden şüphelenmez, herkes onun peşinde olur, ben de saman altından su yürütürüm diye düşünüyordum ama bu düşüncelerim elimde patladı.
Katilin yaşadığı ortaya çıktı, bir oyun gerçek oldu.
"Mira haklıymış." Dedi Doğan, gözlerimi mezarın içinden çıkardıkları cansız mankenden bir saniye bile olsun çekemedim. Haklı olmayı hiç istemezdim demek istedim ama diyemedim. Nasıl diyeyim ki? İki gündür savunduğum şey tam olarak buydu. Katil yaşıyor deyip duruyor, bunun için onları inandırmaya çalışıyordum. Onlar da buna inanmak için gecenin bir yarısı buraya gelmişlerdi. Gelirken düşündüğüm tek şey katilin çürümüş cesedini gördüklerinde benim ne yapacağımdı? Gizli işlerimi nasıl yürüteceğim diye düşünüyordum. Ben daha bunun için sıkıntı yaşarken daha büyük bir sorunla karşılaşmış, katilin gerçekten yaşadığını öğrenmiştim. Şimdi keşke diyorum keşke tek sorunum bundan sonra ne yapacağım olsaydı da şu cansız manken yerine gerçekten çürümüş bir ceset görseydim.
Boş mezarın içinde gezen böcekler yüzünden midem bir kez daha ağzıma gelirken o tarafa daha fazla bakamadım, bakışlarımı kaçırdım, elim mideme gitti. Nefes bile alamıyorum çünkü çok kötü bir koku geliyor toprağın içinden. İçine gerçekten bir ceset yoksa neden bu kadar kokuyor onu da anlamış değilim.
