Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar <3
*****
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
42. BÖLÜM "İHANETİN İZLERİ"
Kulağıma uğultu gibi bir ses gelirken gözlerimi araladım. Aralık olan gözlerimden sızan ışık yüzünden gözlerimi yeniden sımsıkı kapatıp yüzümü buruşturdum. Elimi usulca kaldırıp ağrıyan başıma dokundum. O sırada aynı ses kulaklarımı doldurmaya devam etti.
Biraz daha iyi hissedince bu kez karşılaşacağım o rahatsız edici ışığa kendimi hazırlayarak açtım gözlerimi. Yine de birkaç kez kapatıp açma ihtiyacı duyduktan sonra alışabildim o ışığa ve odanın penceresinin önünde duran Ceyhun'u gördüm, hâlâ uyandığımı fark etmemişti.
Onu gördükten sonra en başta yapmam gereken şeyi şimdi yapıp şöyle bir odaya göz attım, hastanede olduğumuzu anladım. Sahi ne oldu bana öyle bir anda? Beni tutan kimdi? Hastaneye kim getirdi? Ceyhun'a haber veren kimdi? Sanırım tüm sorularımın cevabı şu anda telefonla konuşan Ceyhun'daydı.
Kendime gelmiş olmak uğultuların kesilip söylediği şeyleri anlamamı sağlarken Ceyhun'un "Tabii müdürüm." dediğini duydum, sıkıntıyla ofladım. Umarım Tufan amcaya benim hakkımda bir şeyler söylememiştir.
O arkasını dönmüş telefonla konuşmaya devam ederken zorlukla doğruldum, doğrusu vücudumda herhangi bir ağrı hissetmiyordum ama başım çok ağrıyordu. Doğrulup arkaya yaslandım, başımı ellerimin arasına aldım, yüzümü buruşturdum. Tam o sırada Ceyhun bana doğru döndü, şaşırdı.
"Arayacağım ben sizi müdürüm, haber vereceğim durumu." Dediğinde benim hakkımda bir şeyler söylediğini anlayabildim, bir bu eksikti diye içimden geçirirken Ceyhun telefonu kulağından indirdi, birkaç büyük adımda yanıma geldi.
"Mira, iyi misin?" Dedi, yatağın kenarına oturdu, endişeyle bakıyordu gözlerime, uzun zaman sonra ilk kez birinin bana böyle baktığını fark ettim. Endişe ve korkuyla. Bu gözleri, bu bakışları tanıyorum ben. En son bana böyle bakan şu an yanımda değil, nerede ne yapıyor bilmiyorum.
Ceyhun merakla bana bakarken bakışlarımı kaçırdım, onun gözlerine bakmak bana başka birini hatırlattı, bu canımı yaktı, bu yüzden bakamadım ona daha fazla. "Mira?" Dedi Ceyhun, sesi bile endişeli çıkıyordu.
"İyiyim iyiyim, merak etme." Dedim, derin bir nefes alıp kendimi toparladım ve bakışlarımı ona çevirdim. "Bana sakın Tufan müdüre haber verdim deme fena bozuşuruz." Deyip umutla beklediğim cevabı vermesini diledim.
