Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
65. BÖLÜM "AŞK"
Salondaki herkesin yüzünde anlamsız bir gülümseme, büyük bir mutluluk ve olabildiğince belli bir rahatlık vardı. Her şeyin bittiğine inanıyor, kazandığımızı düşünüyorduk ve bu düşünce bu üç hissi bize yaşatıyordu. Fakat salondakilerden ayrı olarak hissettiğim bir şey daha vardı;
Aşk.
Hatta bir şey değil, bayağı şey vardı. Heyecan, özlem , korku ve Ateş...
Onu öpmüştüm. O bana yaklaşmadan, aklından bunu geçirmiyorken ben onu öpmüştüm. Evet çok kısa zaman önce daha yakın olmuşluğumuz, öpüşmeden daha ileriye gitmişliğimiz vardı ama o anlar ikimizin de yaşadığı tutkuyla var olmuştu. Fakat bu küçük öpücük sadece aşk ve saf bir sevgiyle doğmuştu. Bu daha önemli, daha özeldi benim için. Onun için de böyle olduğunu çok iyi biliyorum.
Çünkü şu an tam karşımda oturmuş, daha önce onu hiç görmediğim kadar keyifli bir şekilde gözlerimin içine bakıyor ve bakışımı yakalamaya çalışıyordu. Fakat ilk kez utanmaktan korktuğum, herkesin içinde yanaklarım kızarsın istemediğim için ona bakmaktan çekiniyordum. Fakat onun pes etmeye niyeti yok gibiydi ve pür dikkat bana bakmaya devam ediyordu. Ben ona bakmıyor olsam da bu bakışları hissetmek için kâhin olmaya gerek yoktu.
Onu öperken koridorda aniden sesini duyduğumuz Erdem yüzünden ondan ayrılmıştım. Daha önce yaşadığımız talihsiz olay yüzünden telaşa kapılmış ve o telaşla Ateş'e tek kelime bile etmeden odadan çıkmış, salona inmiştim. Benden yaklaşık on dakika sonra da Ateş inmişti. Sanırım üzerindeki şaşkınlığı ancak atabilmişti ve indiğinden beri dikkatle bana bakıyordu.
"Şöyle güzel bir kutlama yapalım bence," dedi Cansu, gözlerim onu bulurken devam etti. "Yemekten sonra biraz eğlenelim, bence buna bizim de hakkımız var," diye ekledi, cevap vermek istemeyip bakışlarımı önüme çevirirken annem aklıma geldi. Benim bir an önce eve dönmem ve ona görünmem lazımdı. Yoksa benim açımdan pek de iç açıcı şeyler olmayacaktı.
