Bir nefes kadar yakındı. Korku tüm bedenimi kaplarken karanlıkta bile fark edebildiğim kehribar rengi gözlerini bir saniye bile olsun çekmedi gözlerimden.
Bakışları oldukça keskindi, korkudan kalbimi yaralayacak kadar keskin.
"Sen..." deyip sustum...
Bölüme başlamadan önce sol alt köşedeki yıldızı parlatırsanız çok sevineceğim.💫
Buraya ben de sizin için kalp ve yıldız bırakıyorum.⭐♡ Sizinkileri de bekliyorum.❥
Keyifli okumalar.🍒
*****
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
31. BÖLÜM "VİCDAN AZABI"
Başımı ellerimin arasına aldım, saçlarımın dibine parmaklarımı geçirip kendime olan öfkemle saçlarımı çektim. Sinirle ayağımı yere vurup durdum. Kendi canımı yakmak hem de çok yakmak istedim. Belki o zaman içimdeki vicdan azabını bir şekilde azaltabilirdim. Belki o zaman kendimi suçlamayı bırakabilirdim.
Vicdan azabı, suçluluk duygusu, öfke, pişmanlık... Tüm bu duyguları bir arada yaşıyor, ağırlıkları altında eziliyorum. Omuzlarımdaki yük bu kadar fazlayken bir de bunlar eklenmişti.
"Mira sakin ol." Başımı kaldırıp Cansu'ya baktım.
Çatalanan sesimle "Benim yüzümden oldu." dedim. Cansu yanıma oturdu, elimi tuttu ve gayet sakin, bir o kadar da rahatlatıcı bir ses tonuyla konuştu.
"Saçmalama, hepimiz oradaydık Mira. Bir sürü adam vardı, Ateş bir sürü tedbir almıştı. Buna rağmen böyle bir şey yaşandı. Eğer bir suçlu varsa bu hepimiziz bir tek sen değil!" İç çekip önüme döndüm.
"O adam bana vurmaya kalktığında geldi aniden. Üzerimden alıp dövmeye başladı, bayıldığını düşününce bırakıp yanıma geldi. İyi misin falan diye sorarken o pislik ayağa kalktı, kaçmaya çalıştı. Ben de Ateş'e bağırdım, peşinden git dedim, gitti. Sonra da olan oldu işte. Alt katta yakalamış, birbirlerine girmişler. Engel olacakken Ateş bir anda yere çöktü, karnında bıçak vardı. Nasıl olduğunu bile görmedim." Cansu dikkatle beni dinlerken göz yaşlarım aktı, ellerimle silip konuşmaya devam ettim.
"Ateş'e yardım etmek istedim, arkamdan vurdu, yere düşürüp binadan kaçtı. O sırada Ateş bana pencereden sık, ben iyiyim dedi. Dediğini yapacakken bir başkası karşı apartmandan sıktı, vurdu. Zaten yaralıydı, anında yere serildi ama ondan sonra bir kurşun daha yedi. Ben sonra ne oldu bilmiyorum Ateş'le ilgilendim, Erdem'i aradım. Onunla Ateş'i alıp buraya getirdik işte." Her şeyi en başından anlattım, Cansu da başımızda duran Doğan da Savaş da beni dikkatle dinlediler.
"Senin bir suçun yok işte, tabii ki onu peşinden gönderecektin. Hepimiz o adamı yakalamak için oradaydık. Nereden bilebilirdin böyle bir şey olacağını? Hem Ateş'i ameliyata alan doktor ne dedi duymadın mı? Bıçak organlara denk gelmemiş, küçük bir operasyon sadece merak etmeyin dedi. Sen de duydun, lütfen artık biraz sakin ol." Cansu beni teselli etmeye çalışırken başımı sallamakla yetindim. O sırada Erdem konuştu.
