SUÇ ORTAĞIM

82.BÖLÜM "KENDİ BOŞLUĞUNDA KAYBOLMAK"

Selam suç ortaklarım :)

Bir önceki bölüme gelen yorumlarınız için çok teşekkür ederim.♡ Bu bölüm için yorumlarınızı da sabırsızlıkla bekliyorum.

Başlamadan önce sol alt köşedeki yıldıza dokunarak bana destek olabilirsiniz.

Ben de buraya sizin için bir yıldız bırakıyorum.⭐ Sizinkileri de bekliyorum :)

Bölüm sınırımız 500 yorum <3

Keyifli okumalar.♡

gizzemasllan Instagram: gizzemasllan

.

.

.

82. BÖLÜM "KENDİ BOŞLUĞUNDA KAYBOLMAK"

Günler nasıl geçiyordu, neler yaşıyordum, gerçekten yaşıyor muydum hiçbir şeyin farkında değildim. Zihnim beni çok fazla yormaya, düşünceler boğmaya başlamıştı. Hiçbir düşünceden kurtulamıyordum. Her şeyin kötü olacağını, hiçbir zaman iyiye gitmeyeceğini düşünmekten kendimi alamıyordum. Düşündüğüm hiçbir şeyde de bir sonuca varamıyordum. Doluya koyuyorum almıyor, boşa koyuyorum dolmuyordu.

Günlerdir sanki bir uçurumdan düşüyordum. Düşüyorum ve elimi tutan yok. Tutanacağım hiçbir şey yok. Gözlerim kendimden başka hiçbir şeyi görmüyor. Kendi boşluğumdayım ve bu beni mahvediyor. Meğerse bu dünyadaki en berbat şeymiş kendi boşluğunu yaşamak ve ben şimdi bunu yaşıyorum.

Saatlerdir oturduğum yataktan ayaklarımı sarkıttım. Omuzlarım çökük, ruhum da bedenim de yorgundu. Yataktan bir saniye bile olsun çıkmak istemiyorum. Bunun için gerekli bir sebep görmüyorum. Neden çıkayım ki? Gerek mi var? Ne yapacağım çıkarak? Hayatımda yapacak hiçbir şey yok artık. Hayatım bomboş. Ben bomboşum ve her geçen gün o boşluk biraz daha büyüyor.

Ayaklarımın üzerinde zorlukla durdum. Artık onlar bile beni kaldırmıyordu. Sanki bana yıllardır seni taşıyoruz fakat biz de yorulduk ve artık görevimizi yapmayacağız diyorlardı. Kısacası zihnim bana hep saçma sapan şeyler söylüyordu ve ben o saçma şeylere kulak asmadan edemiyordum. Kulak astıkça da kendimi çok daha kötü hissediyordum.

Ağır ve yorgun adımlarla yürüdüm masaya doğru. Önceden canım acısa da dışarıdan bakanlar bunu görmezdi. Her şeyi yaşardım ama içimde kalırdı. Fakat artık böyle olmuyor. Şimdi o acı dışarıya da yansıyor ve herkes görüyor. Kimseden hiçbir şey saklayamıyorum.

Masaya ulaştım, Ateş'in laptopunu aldım. Yeniden yatağa döndüm ve internete girdim. Son haberleri açtım. Bize ait olan haberi bulmaya çalışırken odanın kapısına vurulmadan kapı açıldı. Başımı çevirip o tarafa baktım ve Ateş'i gördüm. En çok kızdığı şeyi yaparken yakalanmanın telaşıyla konuştum.

"Ateş," dedim. Gözleri benim ve elimdeki laptop arasında gidip geldikten sonra bakışları sertleşti. Yine sinirlendi fakat beni de sinirlendirdi. Hangi hakla kapıyı çalmadan girerdi ki odaya?

"Niye odanın kapısına vurmuyorsun? Ya müsait olmasaydım?" Kızdım. Fakat umurunda bile olmadı ve yüzündeki sinirli ifadenin aksine sakince yanıma geldi.

Yatağın kenarına oturdu. Önümdeki laptopu kendine doğru çevirdi ve ekrana baktı. Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Sakinleşmeye çalışıyor gibiydi. Merakla ona bakarken gözlerini açtı, bakışlarımız kesişti. 

"Boşuna bakma, değişen hiçbir şey yok." Sesi beklediğimden çok daha yumuşak çıktı. Durum böyle olunca benim de sakinleşmem uzun sürmedi.