SUÇ ORTAĞIM

81.BÖLÜM "SON NOKTA"

Selam suç ortaklarım :)

Artık üçüncü perdedeyiz ve ben çok heyecanlıyım. Neyse konuşma yapmayı bölüm sonuna bırakıyorum ve sizi hemen bölüme uğurluyorum.

Başlamadan önce sol alt köşedeki yıldıza dokunarak bana destek olabilirsiniz.

Ben de buraya sizin için bir yıldız bırakıyorum.⭐ Sizinkileri de bekliyorum :)

Bölüm sınırımız 400 oy ve 500 yorum, lütfen sadece düşüncelerinizi belirten yorumlar yapın<3

Keyifli okumalar.♡

gizzemasllan Instagram: gizzemasllan

.

.

.

81. BÖLÜM "SON  NOKTA"

Tehlikenin içinden kurtulmak için bir başka tehlikenin içine atmıştık kendimizi. Şimdi de bir zindaydık. Hayatımız zindandan farksızdı. Özgürlüğümüz yoktu. Hayatımız yoktu. Kimseye göre iyi insanlar değildik. Kötüydük. Ne polis ne arkadaş ne dost ne evlat ne sevgili ne de başka bir şeydik. Suçluyduk sadece.

Suçlu ve suç ortakları.

Bu kez kaybetmiştik. Kazanmak da artık mümkün değildi. Kendi zindanımızı kendi ellerimizle inşaa etmiştik ve şimdi onun içinde yaşamayı öğrenmek zorundaydık. Başka türlü bir hayat mümkün değildi artık bizim için.

Dizlerimi karnıma kadar çektim, başımı dizlerimin üstüne koydum. Kulaklarımı dışarıdan gelen tüm seslere kapattım. Kimseyi duymak istemedim. Bir tek kendimi, kendi zihnimin sesini duymak istiyordum. Fakat bu kalabalık ev, son günlerde buna izin vermemeye başlamıştı.

Yaşadığımız her şey geldi bir bir gözlerimin önüne. Hayatımın sonuna kadar unutmak isteyeceğim her şeyi bir bir hatırladım. Katil, ceset, maskeli adamlar, mavi gözlü kadın, mezar, ölüm, kan, cinayet ve daha onlarca şey. Bunları yaşamıştık. Daha fazlasını değil. Fakat şimdi tüm bunlardan uzaktayız. Hayattan da uzaktayız. Olmak istemediğim bir yerde olmak istemediğim bir durumdayım. Zindanda olmaktansa tehlikenin içinde olmayı tercih ederdim.

Çünkü zindan karanlıktı, sessizdi, ürkütücüydü.

"Mira." Ateş'in sesiyle başımı kaldırdım, kapıya doğru baktım ve kapının kolunun bir aşağı bir yukarı hareket ettiğini gördüm. Ateş kilitli olan kapıyı açmaya çalışıyordu.

"Mira." Yine seslendi ve kapıyı zorlamayı bırakıp birkaç defa vurdu. Gözlerimi önüme çevirdim.

"Müsait değilim," diye seslendim, oysa yaptığım tek şey yatağın üzerinde oturmaktı. Fakat onu da diğerlerini de bir başkasını da görmek istemiyorum. Yalnız kalmak istiyorum. Kendimle baş başa kalmak istiyorum. Buna çok ihtiyacım var.

"İyi misin?" diye sordu, kapının önünden ayrılmaya hiç niyeti yok gibiydi.

"İyiyim Ateş." Sesim sabır dilercesine çıktı. Diğerleri gibi o da beni anlamıyordu. İyi değildim. Farkındaydı ve farkındaydılar ama biraz yalnız kalıp kendimi toparlamama hiçbir şekilde izin vermiyorlardı.

"Mira açar mısın şu kapıyı?" Israr etti, gözlerimi kapattım ve sakin kalmak için derin bir nefes aldım. Fakat bu konuda başarılı olamadım ve daha yüksek bir sesle cevap verdim ona.