Dolunayın Altında

72. Bölüm

Ben geldimm. Biliyorum bölüm gecikti ama inanın elimde olan bir şey değil...

İnstagramda bölüm geciktiği zaman kesit paylaşıyorum. İsterseniz bakabilirsiniz.

İnstagram kullanıcı adım; irem_cft_

Multideki şarkıya bakabilirsiniz. Başlamadan önce oy vermeyi unutmayınn.

İyi okumalarr 🖤

Bakışlarımı karşımızda acımasızca duran, içlerinde hiçbir şekilde merhamet bulunmayan çiftten çektim ve zorlukla, ben ağlayınca kimseyi düşünmeden yanıma gelmiş olan şeytana çevirdim. Bir elini belime koymuş, bir adımda önüme geçmiş ve kanadıyla beni kendine çekmişti. Yüzüne ciddiyet dolu ifadesini takınmış, tiksinerek Ateş ve Amara'ya bakıyordu şimdi.

Arkadaşlarım dediğimi yapıp yerlerinden çıkmamışlardı. Saklanmaya devam ediyorlardı. Alp ve Orkun gibi... Kral ile kraliçe ise daha gelmemişti ama olanları öğrenmeleri an meselesiydi.

"Neden ağlıyorsun?" Diye sordu şeytan zihninden, gözlerini Ateş'ten ayırmadan. "Kim artık yok?"

"Anlatacaktım..." dedim göz yaşlarımı silerek. Ona ablasının aslında hep benimle olduğunu, şimdi ise onu sonsuza dek kaybettiğimizi söyleyemezdim.

Şeytan kısık bakışlarını söylediğim sözle bana çevirdi. Ondan bir şey sakladığımı anlamıştı. "Neyi anlatacaktın Dolunay?"

Derin bir nefes alıp bakışlarımı şeytandan çektim. "Lütfen, şimdi değil"

"Benden bir şey saklıyorsun değil mi?" Diye sordu. "Nedense içimden bir ses bu şeyin beni üzeceğini söylüyor"

"Sende benden bir şey saklıyorsun şeytan"

"Farkındayım..." derken moralinin bozulduğunu hissetmiştim. Ben uyurken bir şey olmuştu. Bunu anlamıştım ama bu olan şey her ne ise bana söylememekte ısrar ediyorlardı. Buna arkadaşlarımda dahil.

Ama şimdi asıl odaklanmamız gereken bu değildi.

"Zihninizden tartışmanız bitti mi?" Diye sordu benim yanımda şeytana cilveli bakışlar atan kadın. Yani Amara... "Sanırım Dolunay sana söylemeyecek Savaş, o yüzden ona küçük bir yardımda bulunsak iyi olur"

Başımı çaresizce salladım. "Hayır" dedim yalvarırcasına. Savaş'a anlatacaklardı.

"Lena başından beri seninleydi Savaş" Diye devam etti Ateş sırıtarak. "Ama senin küçük sevgilin bunu sakladı. Hemde aylarca" Şeytanın belimdeki eli kasıldı. "Şimdi ise ona veda etme şansın olmadı. Ne kadar acıklı bir hikaye değil mi?"

"Gitmeden önce sana selam söyledi" dedi Amara dudaklarını büzerek. Hava bulutlu halini alırken, gökyüzünde şimşekler çakmaya başlamıştı. Hiçbir şey yolunda gitmiyordu.

"Doğru mu bu?" Diye sordu şeytan başını bana çevirerek. Onların dediklerine inanmıyordu bu yüzden bana soruyordu şimdi. Dudaklarımı birbirine bastırıp sessiz kalmayı tercih ettim. "Dolunay..."

"Lütfen bana küsme" Diye mırıldandım titrek sesimle zihnimden. "Üzülmeni istememiştim"

Sessizce ağlarken onu kaybetmeyi göze alamıyordum. Başımı göğsünden kaldırıp yüzüne bakmaya cesaret edemiyordum. Gözlerindeki hayal kırıklığını görmek istemediğim içindi bu.