|| COMPLETED || Stand-Alone YA Fantasy Novel
ANG BUHAY NI AMARIS ay puno ng pasakit sa kamay ng kanyang adoptive family; wala siyang ibang hangad kundi ang makawala sa pagdurusa. Isang misteryo ang sisibol at siyang magsisilbing pagasa para sa kanya...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Upang maibahagi ko sa kanya ang aking nalalaman, kailangan ko itong simulan sa maliit na bagay, sa panahong maging ako'y dayuhan pa sa aking mga potensiyal at kakayahan.
Hinatak ko ang enerhiyang nananalaytay sa aking katawan, at sa isang iglap, ako ay nagbalik sa pagiging musmos. Ika-anim kong kaarawan, at kapiling si Itay.
Umalingawngaw sa aking isipan ang kanyang mga salita (halos tunay). At habang aking binabanggit ang mga ito sa aking sarili (at sa babaeng nagliliwanag na ngayo'y ilang puno ang layo sa akin), tila ba sing-boses ko na ang aking Itay.
Iyon ay payapa, malinaw, at may sapat na diin upang mahatak ang alinmang atensyon. "Ang enerhiya na iyong matatagpuan ay magkasala-salabid. Isang bola ng masikot na pagkakabuhol, yari sa manipis at talusalang hibla."
At gaya sa aking pagkabata, itinuwid ko ang pagkakabuhol ng enerhiya sa aking kalooban, hanggang sa dumaloy ito na wari isang payapang tubig sa lawa. Sa kailaliman ng aking kalooban, dumaloy ang bawat ginintuang hibla nito mula sa kawalan tungo sa aking katawan.
Sa tagpong ito'y nabura sa aking isipan ang aking pagiging Darkborne Shadow, at ako'y nagbalik sa pagiging normal sa Zamarron, kung saan ang dilim ay nasa paligid lamang, subalit wala sa aking kalooban.
Ang enerhiya ay nakalatag na sa aking katawan, nananalaytay na sa aking dugo. Sumilay sa aking alaala ang mga panahong wala pa akong kakayahang pagalawin ito, habang si Itay ay taimtim akong inuusisa, pirmi sa pagkakatayo, kanyang mga bisig nakabuhol sa isa't isa tapat sa kanyang dibdib.
Ngayon ay walang kahirap-hirap ko na lamang pina-usad ang aking enerhiya at inipon ito sa aking mga kamay. Ang aking nakaatras na paa ay dumiin sa lupa.
Dilaw na liwanag ang malamlam na gumuhit sa aking mga ugat, at mula sa aking kanang kamay ay pinakawalan ko ang mahinang bugso ng enerhiya (ito ang ginawa ko noong ako'y nasa Pagpili ng mga Shadow Apprentice, ang siyang nagpasok sa akin sa hanay).
Ang dilaw na enerhiya ay pumailanglang sa mahabang puwang ng dilim (wari'y bilog na disko ng tubig) hanggang sa sumalpok ito sa isang puno.
Mahinang balabag ang umusbong na sinabayan ng pag-alog ng puno paakyat sa makapal na mga dahon nito. Manipis na kulupon ng mga itim na ibon ang muling nabuwag at nagsiliparan. Sandaling namayani ang kanilang mga magagaspang na tiririt, ang mga tuyong dahon na natukoy ko bilang kayumanggi ay marahang nahulog pababa.
Subalit ang puno ay hindi ko nanaising mawasak. Labis itong bukod-tangi at hindi karapat-dapat sa dahas ng kanino mang kamay. Ang puno ay nanatili pa ring matayog sa pagkakatayo.
Lumingon ako sa kinaroroonan ng babaeng ngayo'y nagliliwanag. Humilamos ang pagkamangha sa kanyang mukha, ang kanyang mga labi ay bahagyang magkahiwalay.
Bagaman akin na siyang minsang sinagip ay hindi pa rin nya nakikita sa kanyang mga mata ang ganitong kakayahan mula sa akin.
Siya'y akin lamang binigyan ng tusong ngiti at nagbalik sa aking ginagawa.
