|| COMPLETED || Stand-Alone YA Fantasy Novel
ANG BUHAY NI AMARIS ay puno ng pasakit sa kamay ng kanyang adoptive family; wala siyang ibang hangad kundi ang makawala sa pagdurusa. Isang misteryo ang sisibol at siyang magsisilbing pagasa para sa kanya...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Napanaginipan ko si Alek, hindi dahil siya'y nasa aking pandama, kundi dahil siya'y wala rito. Sa panaginip ay pilit nyang inaabot ang aking kamay, ngunit ang dilim na nakabalot sa amin ay wagas ang aming distansya ay hindi nababawasan. Ngunit bakit nya inaabot ang aking kamay habang ako'y nagliliwanag?
Nagising ako sa kalong ng malambot at mainit na tela. Sa malawak na kama. Isang gigintong silid—ang magaang dilaw na liwanag nito ay humahagod sa aking mga mata.
Naagaw ng magaang buntong hininga ang aking atensyon. Natagpuan ko ang isang babae sa aking tabi. Ini-angat nya ang kanyang palad sa aking harapan, at ang magaan nyang kilos ay agad nagpakalma sa aking umaangat sa tensyon. "Ako'y hindi banta." May init sa malambot nyang boses, na para bang iyon ay magaang musika.
Marahang bumaba ang kanyang palad at kanya itong idinugtong sa isa pang kamay tapat sa kanyang tiyan. Tuluyan kong napuna ang kanyang hitsura, agad akong nahatak ng hiwaga nito. Ang kanyang pagkakatayo ay tuwid at kalmado, walang bahid ng katiting na panganib. Siya'y nasa dilaw, ginto, at puting kulay ng kasuotan; bawat tela ay magaang nakabalot sa kanyang katawan, at malayang dumadaloy sa sahig. Munting mga diyamante ang kumikinang sa ilang bahagi ng kanyang puting balat, na kapwa nagbibigay ng mainit na anyo mula sa dilaw na liwanag ng silid, ang init na nais kong mamalagi.
Ang kanyang buhok ay sing-kulay ng buhok ng lalaking sumagip sa akin kagabi—mala-gatas na uri ng olandes. Paalon itong dumaloy sa kanyang buong balikat, sa harap, sa likuran. Ang kanyang mga mata ay ang bukod-tanging inosenteng mata na aking nakita simula sa pagdating ko sa Zamarro, ang mga olandes na balintataw nito ay higit nabubuhay sa ilaw ng silid. Muli ko siyang tiningnan nang buo, at nakita ko ang depinisyon ng 'hiwaga'.
"Sera." Sera. Siya ang binaggit ni Erdem na naghihintay kay Corvus. "Nagagalak akong nagbalik na ang iyong malay. Tiyak na kumakalam na ang iyong sikmura." Kusang kumulo ang loob ng aking tiyan. "Mayroon akong dinalang pagkain para sa iyo."
Banayad, tumungo siya sa isang sulok ng ginintuang silid at dinala ang isang trey ng mga kakaiba ngunit nakakatakam na pagkain. Ang mga malalalim na kulay ng mga ito at kintab sa liwanag ay lalo pang nagpalawak ng puwang sa aking sikmura. Inilapag nya ito sa aking kama, at ako'y marahang umangat sa pagkakaupo.
Nanumbalik siya sa magaan nyang pagtayo. "Ang mga pagkaing iyan ay ligtas. Hinihiling ng aking kapatid na si Corvus ang iyong tiwala. Nais nyang magkalaman ang iyong sikmura bago ka nya ipakilala sa lahat dito."
Siya at ang lalaking sumagip sa akin ay magkapatid. Agad kong napuna ang kanilang pagkakahawig.
"Maraming salamat sa lahat, sa iyo at sa iyong kapatid."
Nagsilay siya ng dalisay na ngiti sa kanyang inosenteng labi. "Ako rin ay magpapasalamat sa iyong tiwala." Nagulat ako nang mag-alay siya ng munting pagyuko. "Gawin mong komportable ang iyong sarili. Kami ay nasasabik na ikaw ay makilala."
