Yaklaşık bir haftadır Karan eve gelmiyordu. Gelmek zorunda da değildi ama nerede kalıyordu?
Burası onun eviydi sonuçta. Resmen adamın evini işgal etmiştim. Bu düşünce beni rahatsız etti?
Hazar benim iyiliğimi düşünüyordu ama Karan'da de bu kadar fazla iyilik istemesi fazlaydı. Gerçi ben de Faruk konusunda çok yükelniyordum ona ama.
Sinirim bozulmuştu. O gün beni tehdit ederek gitmişti ama uzun süre gelmemesini beklemiyordum. Sonuçta kendi eviydi.
Dudaklarımı bükerek mutfağa doğru adımladım. Ayağım sonunda iyileşmişti.
Gerçekten sevinmiştim bu duruma. Azap gibi hissettiriyordu başkalarından yardım almak. Tam mutfağa girdiğimde zil çaldı.
Tam zamanında gelmişti yine Ahmet. Karan burayı tam olarak bilmediğimden dolayı, aç kalmayayım diye bu çocuğu bana her sabah gönderiyordu.
Nasıl besleniyordu bilmiyorum ama evde o gittiğinde hiçbir şey yoktu.
Zengin olduğu aşikardı, peki neden yemek yemiyordu ki?
Gittikçe vampir olduğundan şüplenmeye başlamıştım bu adamın.
Düşündüğüm şeyle gülerken kapıyı açtım. Ahmet olmasını beklerken Karan'ı görmek şaşırtmıştı beni. Uzun zamandır beni merak içerisinde bırakan adam şimdi tam karşımdaydı. Aslında rahatlamam gerekiyordu ama tek hissettiğim şey şu an sadece utanç duygusu olduğuydu. Karan'ın sert bakışları üzerimi bulurken kapının arkasına saklandığımı farkettim.
Utanç tüm vücudumu sardı. O uzun süre evde olmayınca, biraz daha gelmez zannetmiştim ama şu an tam karşımda, bana sert bir ifadeyle bakıyordu.
Ben kapının arkasındayken bir de Hazar gelmişti yetmez gibi. Tam kapının önüne geldiğinde Karan'ın kaşları daha derin çatıldı.
İnsan bir haber verirdi geleceğim diye ya. Hayır boşuna mı icat edilmişti bu telefon? Adamın eviydi, istediği zaman gelirdi, ne saçmalıyordum acaba?
"Hazar iki dakika benimle gel."
Karan dışarı çıkarken Hazar'da kaşlarını çatarak peşinden gitti. Karan kapıyı tam kapatmayarak uzaklaştı.
Ne yapmak istediğini anlayarak minnetle Karan'a baktım. Ardından koşturarak odama girmiştim.
Üzerime dizlerimin altına biten bir elbise giydim alelacele. Hazar, Karan evde olmadığı zamanlarda eve gelmemişti. Mardin'e döndüğünü düşünmüştüm bu yüzden. Ama dönmemişti.
Üzerimi düzelttiğimde elimdeki tokayla saçlarımı yukarıdan toplayıp içeriye girdim.
Onlar da içeriye girmişti.
"Geçmiş olsun Aden, iyilelmişsin. Sevindim." Gülümseyip teşekkür ettim. Şimdi rahat bir nefes almıştım. Karan'a minnet ile baktım. Ruhsuz bir ifade ile karşılık verince de göz devirmiştim.
"Şey aç mısınız?" İnsaniyet namına sormuştum bu soruyu. Sadece Hazar abi için.
"Bugün dışarıda yiyeceğiz. Seni almaya geldik."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YABANİ (Tamamlandı)
ChickLit* Kurgu ve isimler değiştirildi. "Bazen evler, sadece dört duvar olmaz." Kadın küçücüktü fakat adamın kalbinde adamdan bile daha daha büyük bir yer kaplamıştı. Bunu kabul edemiyordu adam. Kırıyordu döküyordu ama bunu kabul edecek kadar cesareti yok...
