Grief Of The Arts

GOTA: 20

My eyes widened when I saw the who said that line.

It is Jace. Wow. Small world. Coincidence. Naka-balik na pala siya?

"No need. Shy, let's go." Saad ni Aethan then he hold my arm pero napigilan 'yon ni Jace.

"Sa'kin siya sasama."

Halos mapa-nganga naman ako ng hawakan nila ang magkabilang braso ko. Hindi nako magtataka kung mabalian ulit ako dahil parehas silang fit. Paano naman 'tong buto ko?

"Sa'kin sasama si Shy." Pagpupumilit ni Aethan.

"Ehem. Easy lang sa braso ng kapatid ko. Kapag 'yan nabali ulit." Pagsingit ni Kuya Andrew sa usapan pero inirapan lang namin siyang tatlo.

"Jace and I need to talk. See you later Aethan." Sagot ko at hinila ko ang braso ko kaya't nabitawan niya iyon.

Dumiretso ako ng lakad papunta sa likod ng hotel nato at nakita may man made lagoon doon. Umupo ako sa isang bench at nakitang tumabi din si Jace doon.

"You look beautiful Shine." Saad niya sa akin na hindi ko naman pinansin.

"What do you want CJ?" Tanong ko agad sa kanya dahil ayokong nagsasayang ng oras. Time is gold!

"Shy, not like this please." Pagmamakaawa niya.

"So? Anong gusto mo?" Pag-uulit ko lang din sa tanong ko kanina sa kanya.

"I'm sorry. The bet, gawa-gawa lang iyon ni Angeline. You know her, she likes me." Paninimula niya tungkol sa nakaraan sa Palawan.

"Then?" I said urging him to continue.

"I mean it, I can't explain to you that time because Andrey said that I need to fix something on Italy."  He said.

"Why did you let yourself leave like nothing happened?" Tanong ko.

"It was a rush business. I needed to fix the problem to the point that I need to go there as soon as possible, if I can't, the schedule will be moved after 5 months."  Dugtong niya.

"Bakit? Mas importante na ba sa'kin 'yan?" Sunod sunod na tanong ko sa kanya kaya napayuko siya. "I'm sorry. It's a personal business nga pala."

"No. You're much more important with that. I just need to fix it because it's also for you." Saad niya.

Ha? Okay. Kalma Shy. Si Jace lang yan. Ano ka ba.

"Oh? What do you want me to do then?" Paghahamon ko sa kanya. I am waiting for that words. Yun lang then okay na. Hindi naman na ako galit. Marupok lang.

"Forgive me."  Bulong niya na narinig ko naman.

I am waiting for that word to come. Na baka magsalita na ulit siya at sabihin niya 'yung salitang 'yon pero walang lumabas ulit ni isang salita sa bibig niya.

"O-okay." Sagot ko at tumatango tango.

I feel that he move lightly and next, I knew that he's hugging me from behind. Tumayo pala sya.

I angled my neck properly for access. Nakakawala talaga sa sarili kapag siya na yung gumagawa ng mga bagay na 'yon.

Sumiksik naman siya doon hanggang sa naramdaman kong parang nababasa na ang balikat ko. Hindi kaka-palan ang dress ko kaya ramdam na ramdam ko 'yon!