Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 88.

Terwijl Jamila in de kamer zat rond te draaien werd ze gek van jaloersheid. Die vuile H.oer..
Hoe kon hij...
We waren voor mekaar gemaakt...
Jamila pakte het bord wat voor haar lag en hief het op keek er even naar en het brak later in menigte van stukken..
Die vuile S.let...
Ze trok zich weg van de bevuiling en trok haar jasje aan..
Ze rende snel door de kleine straten en de geur van de bloemen die Nabil altijd voor haar plukte kwam dichterbij..
Ze voelde zich bedwelmd onder de bloemen die hij haar meenam...

Ze raakte angst aantierend en haar ogen trokken zich in bloed...
Die vuile H.oer...
Ze kwam dichterbij en haar stappen verloren kracht..
Ze voelde de aanwezigheid van Nabil..
Dieper en dieper drong de geur door...
Owh Nabil ik mis je zo...
Ze legde haar handen op de schutting en al snel pijnigde ze zich aan de punt van de schutting..
Allemaal splinters drongen door haar vingers..
Ze schoof even met haar voet en was bang dat Nabil de verschuiving van haar voet zou horen...
Maar nee..

Hij bleef ruiken aan de bloemen en bestreek de bloemkorrels..
Het stuifmeel besprong in kleine hoeveelheden in de lucht even mee met de briesjes...
Haar traan werd zichtbaar maar haar gezicht vertrok met de stappen die richting haar mannetje kwamen...
H.oer...
Jamila werd gek.. Hoe hij haar armen bestreek met die vingertoppen..
Ze trok verder weg met haar voeten en al het kleur trok weg..
Ze werd bleek..
De haat werd groter en groter...
Haar vingers klemden zich in haar huid en diepte zich in splinters die haar pijn niet trokken...

De vuile H.oer...
Ze krijgt hem niet...
Haar schaduw trok kleur toen Laila haar ogen opende...
Ze rende weg met nauwelijks fut in haar lichaam...
Ze trok de geuren mee van de bloemen maar al snel vergingen die geuren zich..
Haat bekommerde zich in haar lichaam en elke bloedcel werd bevat met haat en jaloersheid...
Ze sloeg de muren in en krabde haar gezicht en huid..

Messen vlogen in het rond en borden braken in delen die gevoelens spraken...
Neeeeee..
Ze krijgt hem niet...
Jamila dreef tot waanzin en ze dreef toe...
Ze hoort niet bij hem die H.oer...
Jamila maakte er werk van...
Het was tijd...

Khalid....
Nouhaila moet ik je naar school brengen? Nee hoor Khalid,, Naima komt langs om me op te halen...
Khalid luisterde niet eens en de deur hoorde hij ook niet dicht gaan...
Zijn vingers dreven door zijn haren heen en sloot zijn ogen...
Het ene beeld na het andere..
Het bevatte alleen Laila...
Het idee...

Dat Laila in de armen van N...
Zijn handen kwamen vlak voor de ogen van hem...
Hij probeerde te schuilen...
Ongestoord weg te komen van het beeld..
Maar alles achtervolgde hem...
Schuilen hielp hem niet...
Echter de waanzin te overkomen..
In te zien...
De waarheid en realiteit...
De kleuren in zijn hoofd..
Laila's lichaam...
Zijn ogen opende...
En de tranen werden opgehoopt aan de rand van zijn oog..
Aub Laila..
Doe me dit leed niet aan...
Zijn traan vond een weg..
Maar Khalid was echter de weg kwijt...
Zoekend...
Maar teleurstellend bevraagd...
Hoopverliezend...

Zijn ogen zochten zijn wegen en zijn ogen bekeerden zich slechts weg..
Hij zocht naar iets van Laila..
Iets wat hem zou versmakelijken.Het doet pijn en hij greep naar zijn hart...
Hij viel van zijn stoel en voelde letterlijk hoe zijn botten verzachten en smelten van de warmte die zich smolt met de lichaamswarmte in huis...
Hij bestreek zijn huid maar echter schaven te maken.Hij zocht naar zijn kluizing...
Mn hart..
Mijn hart fluisterde Khalid...
Het doet zo'n pijn...
De gebrken huid viel van zijn gezicht af en zijn ogen zogen het leven weg..
Alles verdween in stukjes vloeiend met de aardheid van zwart roet mee...
Zoekend met zijn handne taste Khalid de grond af..

Maar waar zocht hij naar...
Zijn vingertoppen die niks tegenkwam echter alleen de koude vloer die overspeelde in zijn huid...
Zijn ogen die langzaam sloten en ligging zochten op de vloer...
Je doet me pijn..
Dit doet pijn..
Terwijl zijn lichaam rust zocht op de vloer zuchte hij het laatste uit wat dacht dat het einde was...
Maar enkel het beeld van Laila die hem tegemoet kwam..
Woorden van Laila die hem weerdachten van trots,,Doorzettings vermogen...
Hij kronkelde op...
Schuilend als een klein jongetje in zijn armen slaakte hij een kreet uit..
Ik hou dit vol..
Ik hou dit vol Insha'Allah