Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 4.

Laila leefde in haar eigen droom wereld. Laila inou sta op riep tante Gedoesh. Laila sliep in een rustige slaap waar ze jarenlang naar smeekte...
Die had ze nu gekregen...
Ik wil niet terug naar Nederland neeeeee...
Ze hief haar handen wild om zich heen en opende haar ogen angstig. Tante Gedoesh ik wil niet weg van Marokko. Ik wil bij je zijn..
Laila keek in de betraande ogen van de oude vrouw met wat oude getatoeeerde blauwe tekeningetjes op haar gezicht. Laila probeerde op te staan om hat tante te troosten. Ze keek in de oude gerimpelde ogen van haar tante en veegde haar tranen langzaam en schoon weg.

Ze gaf een omhelzing aan haar tante en bleven zo even zitten in de kamer waar Laila altijd sliep. Laila zou overmorgen naar Nederland vliegen en haar familie weer terug zien. Laila zou morgen een telefoontje verwachten van haar vader...
Maar ze zag er tegen op.
Laila keek om zich heen en schoof een deken over iedereen in haar slaapkamer en ging in de keuken zitten om wat koffie te zetten.Ze dronk het op en vatte toch nog slaap. Elke nacht zag ze wel op tegen haar slaap. Ze wou niet slapen. Het was alsof haar verleden haar weer zou inhalen. Ze voelde dan weer de klappen die ze kreeg van haar moeder en elke droom eindigde wel in stilte waardoor ze het gezicht van haar vader zou zien die langzaam zijn hand zou opheffen en Laila zou slaan.

De dag dat Laila's vader haar verliet. En waarom? Dat wist ze niet.
Was ze niet genoeg. Was ze te min om als dochter beschouwd te worden?
Was ze dan geen mens?Hoe kon het nou dat haar vader hier achterliet.
Laila moest even denken en kwam tot een conclusie...
Hij houdt helemaal niet van me...
Laila bleef even met open mond naar het fornuis kijken. Waar ze aan zat te denken dat wist ze niet. Want haar denkvermogen was helemaal blanko.

Die morgen verliep snel. Haar tante bleef de hele tijd huilen en haar nichten gingen het centrum in.
Laila bleef thuis en boende het huis zoals ze elke dag deed als routine werk.
Alles zag er zo mooi uit. Ze liep naar haar kamer en had eiegelijk geen behoefte om haar kleren in te pakken.
Ze ging zitten op het bed en besefte dat ze snel weer hetzelfde zou voelen als vroeger. Het was dan nu wel 3 jaar geleden maar alles word weer ingehaald. Laila zou weer de vlakke hand van haar moeder voelen.Laila zou de gezichten van haar zussen en broers zien. Laila zou haar vader weer zien...
En wat ze niet besefte was dat ze zou trouwen met een onbekende jongen.
Ze wist niet hoe hij heette en hoe hij eruit zag. Ze hoopte echter wel dat hij haar met respect zou behandelen.
Ze hoopte op een mooie toekomst,, Maar ze wist dat dat niet zo zou uitkomen.

Alles zou verkeerd lopen.
Laila keek naar haar kleren en pakte ze allemaal in. Ze bestudeerde al haar kleren en zag dat ze niet veel had.Het was wat oppervlakkig. Rokjes, broeken, truitjes, jurkjes...
Maar sinds de laatste 2 jaren droeg Laila een hoofddoek. Ze voelde zich heel wat beter en voelde zich thuis. Maar dat kwam door Marokko en haar tante ...
Ze deed de tas dicht en leunde achterover.
Ze moest denken aan die jongen. Wie zou het nou zijn?
Familie? Kennissen?
Laila viel in een diepe slaap..
En die morgen verliep echter heel snel...
Haar thuiskomst zou snel zegevieren..
Ze zou weer iedereen terug zien maar wilde Laila dat wel?
Laila kuste de tranen van haar tante weg en stapte de auto in.

Richting het vliegveld in Aaroui..
Laila checkte in en volgde de weg naar het vliegtuig. Over ongeveer 3 uur zou Laila dan eindelijk in Nederland zijn. Maar hoe dichter ze kwam in Nederland hoe meer tranen er tevoorschijn kwamen over haar wangen.
Haar buurvrouw zei nog of ze niet kon wachtne totdat ze haar familie weer zou zien? Maar Laila keek haar stil aan en antwoorde niet...
Laila stapte uit en pakte haar bagage en liep naar de ontvangst ruimte..
Ze keek om zich heen en zag daar een jongere jongen staan samen met een oude man. Laila herkende de oudere man en liep langzaam met kleine stappen naar hem toe. Het liefst zette ze de stappen juist achteruit en vervolgde ze de vlucht terug naar Marokko. Laila?
Laila keek met haa gezicht naar de vloer en liep op haar vader af.
Laila blef stil en drukte haar lippen op mekaar.
Laila inou?

Laila keek op en zag daar haar vader staan. Gebroken en wel.
Zijn huid was zo slap geworden.nHet leek alsof het tranen waren die de weg aflagen en littekens achterlieten van de weg die ze aflagen..
Het was stil. Laila wou niet praten met haar vader noch met haar moeder.
Ze keek dan wel recht in de ogen van haar vader maar wou niks anders dan hier weg zijn. Ver weg van haar familie....
Laila keek de jongeman aan en herkende har moeders ogen in hem.
Mohamed stak zijn hand uit en omhelsde me. Je bent zo mooi geworden Laila?!

Laila verschool haar gezicht in zijn sterke schouder en verdronk in zijn mannelijke geur. Nog nooit heeft ze Mohamed mogen vastpakken en mogen omhelzen. Nog nooit..
Deze aanraking was een pluspunt voor de terugkeer van Laila...
Laila liet hem los en keek har vader snel aan en sloeg haar ogen neer...
Kom we gaan,,,