Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 81.

De ogen die het huidweerglansing van Nabil volgde...
Laila weerkaatste het en ze vonden elkaars blikken.Delippen wouden bewegen van beiden maar negeerden het..
Het gesprokenen gebrabbel weerklonk als baby taal in het lucht die ze in en uitademden.Ze volgen elkaars ogen en het geknipper ervan.Het was de ogen die nu spraken...
De handen van Nabil durfden het delicate huid van Laila niet te beraken en langzaam gleed hij over het huid met een afstand van een halve centimeter..
In de zin...
Hij voelde in zijn gedachte de aanraking..

Waarnaar hij dacht aan de nacht van samenwerking..
Hij bleef zijn ogen richten op de bruine ogen van Laila en merkte de trilling in haar onderbenen...
Nabil boog zijn been op en plaatste het over beide benen van Laila...
De trilling bleef even hangen en Laila's adem verminderde met een zucht die haar deed bevrijden van gevangenheid...
Als het ware opende Nabil zijn mond en zachtjes nam hij het tot zich...
Langzaam sneed die zucht hem bijna de keel toe..

Hij stokte even en viel zijlangs..
Hapte even naar adem en merkte de ogen van Laila op die naast hem al klaarstond met ene glas water en al snel keek hij naar het glas en wou het net pakken maar snel gleden zijn ogen naar Laila's ogen en merkte geen verschil..
Haar ogen waren net zo vochtig als het glas met inhoud...
Wat hem deed spijten tot misbruik..
Hij wou Laila's ogen graag tot zich nemen en verdiepen in geslotenheid...
Maar hetgene wat zijn keel afsloot was iets wat hem deed raken...
Zoveel pijn die hij niet kon..
Niet had hervonden..
En niet aankon terwijl het aankwam in zin van Laila...

Hij pakte het glas en het inhoud trilde...
Laila merkte de spanning..En langzaam schoof ze weg...
Nabil reek dit keer zijn hand niet uit om haar terug te nemen...
Waardoor Laila de tijd meetelde in stilte..
Stilte die haar nu deed stikken van eenzaamheid..
Ze wou haar keel grijpen...
Grijpen naar de weg die haar zou brengen naar de plek die Allah swt. voor Laila en medemensen had klaargemaakt...
Laila wou wegkruipen en kroop weg...
Ze legde haar hand op haar keel en greep ernaar en langzaam aan vergreep ze eraan met twee handen...
Adem te kort....
Nabil's naam kwam er stokkend uit...
Waardoor ze alleen de glas hoorde kapot vallen en als laatste zijn gezicht zag....
Haar ogen sloten...
Haar handen begaven het....
Met wakkerheid geslagen vond ze een weg die haar weer deed voelen aan Pijn...

Het gevoel waar zij zich thuis voelde...
Het gevoel die haar deed denken aan thuis..
Het gevoel dat haar deed voelen alsof ze misplaatst was..
Het gevoel dat haar deed denken aan...
Het werd stil en haar ogen zochten naar iemand..
Wie?
Haar oogpupillen bleven hangen...
Hangen naar een gestalte die haar hand vasthield en de rimpels zagen van een oude vrouw...
Een oude vrouw waar ze had gehoopt dat het haar moeder zou zijn...
Wachtend op een paar klappen die haar niet zouden wekken..
Maar verbrijzelen..
Ze haatte zichzelf...
Ze had Nabil echter iets van haar pijn gevoeld...

En Nabil walgde van Laila bedacht Laia zich..
Hij zal me haten..
Hij zal denken wat voor engerd ik ben...
Haar tranen vonden weer een weg die allang was gelopen..
Allang was bestreken..
Allang was begleden...
Een weg die mensen opstantioneel zouden laten staan voor hetgene waar ze de traan voor lieten vallen...
Een traan die zoveel mensen deden huiveren...
Een traan die Mensen een straal van pijn lieten zien..
En niet bekommerd..
Maar later genegeerd...
Genegeerd met kosten...
Met pijn...
Laila nam de moeite niet om de traan weg te vegen...
Lail liet haar wang gewoon beglijden en belopen met de jeuk van vochtigheid naar droogte...

Haar lippen opende zich...
Happend naar vchtigheid en de traan viel naar binnen via de lippen die hunkerde naar die van gezelschap...
Bestreeld te worden..
Beraakt te worden...
Leed en pijn...
Twee verschillen maar alle twee samenwerkend...
Twee factoren...
Twee doelenzoekend...
Als doel...
Afbreken....
Laila sloot haar ogen voor de vrouw...
Dromend...
Wou ze dat zij haar moeder was..
En de tranen nooit zou ontmoeten...
Dan voor geluk...
Met de deur open..
Stond Nabil geknield te wachten...
Wachtend op een kussen van zachtheid....
Als die kussen die Laila voorsteld...
Hopend...
Huilend....

Laila merkte in haar diepe slaap dat ze werd betast op haar schouders...
De streling deed haar haar laten kreunen en wou haar zware ogen openen..
De ogen van de oude vrouw verdwenen die al snel daar in de avond haar hadden verondersteld.Ze keek in de ogen van Nabil nu..
De ogen die haar nu deden hunkeren naar zijn aanrakingen...
Laila wou haar hand op zijn wang leggen maar werd al snel herinnerd aan de pijn die ze Nabil had aangedaan...
Ze schoof haar hoofd weg en keek uit naar het raam...
Al snel voelde Laila zijn hand op haar wang.Ze wou niet toedraaien tot Nabil maar ze kon het niet weerstaan.
Al snel zag ze iets merkwaardigs...
De tranen die ze zag wegdrijven deden haar verdriet.