Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 110.

Zijn gehuil ging verder ne ze werden niet weg gekust. Pappa...
zijn kraag werd losgelaten en het leek alsof Hadi medelijden had gekregen. Mohamed kroop weer snel terug naar zijn vader en zijn oogleden rusten zich met het licht mee. Alles scheen op hem. Hij lag er zo vredig bij.. Hij pakte weer zijn hand en nam het in de zijne..
Neee Pappa..
Aub..
Zijn gesnik nam alles over. alles klonk in zijn tranen. Het regende die dag pijpenstelen. Mijn hart ligt alleen bij jou en Laila...

Zijn tranen dreven over zijn lipen heen die droog uitzagen. Zijn hand lag strelend tegen het voorhoofd van Mohamed aan. Hij keek weer op met zijn vaders hand op zijn wang. Beweeg dan Pappa..
Wachtend op een sein en beweging van Pappa werd zijn moed verloren gegaan. Alles ging verloren. Hij wou zolang wachten tot hij een sein zou geven maar niks kwam tot punt. Zijn adem stokte en zijn stem vervaagde door de geluidstrillingen in de kamer. Alles kroop over zijn rug heen...
Mijn leven..
Alleen...

Hij keek toe over die rimpels en die waren zo diep. Hij die ons altijd met liefde en respect behandelde. Een dou'a streelde zijn hart..
Langzaam fluisterend door de kamer heen..
De woordne die Hadi nooit kon weerstaan..
Mohamed's keel werd bezet door stevige handen. Zijn gezicht werd rood en zijn keel werd ontzet met een bleke kleur. Pappa heeft jou gehaat en Laila..
Het is allebei jullie schuld. Mohamed voelde het hoe de ziel wegtrok..
Hij voelde de warmte en kilte allebei tegen elkaar intrekken.. Zijn handen sloegen tegen zijn borst aan en niets hielp. Zijn geschreeuw klonk nauwelijks...

En ales werd donker in zijn ogen. De greep verzachtte en hij proeste het uit..
Leigsiek E Shitan...
Langzaam bedreef Ayaat El Koersie zijn mond. Zijn ogen zochten zijn vader...
Maar afscheid zat er niet in. Oprotten...
Je hoort hier niet...
Dat heb je nooit gedaan, Sinds die H.oer...
Mohamed's ogen wouden zich sluiten en ontwaken...
Hoe Hadi he wegtrok samen met zijn broer Jamel. Hij zag zijn vader verdwijnen en hij kon niet bewegen enkel zijn hand uitstrekken en hopen op die sein. Pappa Inou...
Was het laatste wat er klonk in dit huis waar hij sindsdien niet meer is geweest...
De trap voelde hij niet..
Hoe verder hij liep hoe groter de afstand werd tussen zijn vader en hem.Zijn tranen baanden in stilte de wegen af..

De wegen die Laila weer verspoedde...
Zijn oren klonken geruisig...
En hij zag de blik van zijn broers en van zijn moeder toen hij aan het einde van de trap werd toegeworpen op straat. Zijn moeder die daar stond aan de deurpost en geen enkele traan kon laten blinken...
Niet voor haar man,, Noch voor mij en nog nooit voor haar dochter...
De deur klapte dicht na die mooie engelen ogen te hebben gezien van het meisje met de blonde haren..
Safia..
De kilte trok over zijn rug.. Liggend en voelend, Weteend hoe Laila zich had gevoeld zonder de mishandeling. Hopend dat de deur zou openen...
Wat hadden wij dan gedaan...?
Wij hadden enkel van onze vader gehouden...
Zijn ziel vervlogen...
En zijn hart meegenomen...

Hij stopte zijn auto voor zijn huis en stapte gedachteloos uit. Hij liep naar binnen en de kilte trok in zijn kleren. Hij bleef even staan bij de deur en klapte het dicht. Een diep zucht spoelde door de gang heen. Zijn ogen wouden zo graag sluiten...
Hij liep zonder fut naar zijn kamer maar haalde het niet. Net boven de trap gleed hij uit op zijn knieeen en verborg zich snel in zijn handen,, Bang dat er lachende gezichten waren die hem zouden uitlachen. Hij schudde zijn hoofd en zijnhanden trilden constant. Dit is geen leven...
De woorden die hij hoorde..
Er viel nog veel achter te komen...

Waarom haten ze Laila? Het kon hem niks schelen waarom ze hem haatte maar wel om de reden waarom ze Laila haatte. Hij greep zijn vingers in zijn gezicht. Rode plekken namen zich over op het gezicht... Hij toonde er geen aandacht aan. Kan ik Salima niet krijgen dan wil ik niemand. Al snel kwamen de nachten samen met Jamila...
Hoe kon ik zo stom zijn.Ik had me niet moeten laten intuinen. Een klap op zijn gezicht beoordeelde zijn gedrag. Waarom??
Zijn hart klopte luid door het huis en hij probeerde muren te vinden op de klaarlichte dag,, Het leek alsof hij blind was geslagen. Zijn ogen sloegen tranen af..

Ze rolden zich mee en het wou niet stoppen. Zijn ogen zochten de vloer die bruin was van kleur. Maar hij voelde het alleen onder zijn handpalmen. Hij wref met zijn vuile handen over zijn ogen en het roet ging zich mee mengen met de vloeistof...
Hij voelde de pijn wel,, Maar deed er niks mee...
Hij zocht nog steeds de muren die in de kleuren waren van de kamer van Laila. Langzaam zoekend naar een weg...

Stotend tegen de muur.. Hij gleed er tegen aan. Hij wou niet verder kruipen. Kruipen voor wat?
Zijn handen gleden futloos op de vloer,zijn benen lagen plat op de grond en zijn hoofd voorover gebogen.
Smekend...
Laila...
Fluisternd..
Hopend dat de naam zich zou meebanen met de briesjes die elke dag passeren en doorgaan met de reis.

Nabil? Wordt wakker...
Nabil die zijn ogen langzaam opende kwam de blik van Laila tegen..
Hmm Laila...
Laila moest even lachen hoe zijn vochtige tong zijn droge lippen opzocht. Laila veegde even over zijn lippen en nam plaats op de bank waar hij even een middag dutje nam. Maar al snel gleed ze ervan..
Auuwww Nabil....
Nabil schoot even op en wou zich Laila optillen maar dat liet ze niet toe. Ze kroop even over de vloer...
En al snel sloot ze haar ogen.Neeeee..
Haar hart schreeuwde...
De vloer..

Het gekruip...
Haar vingers verstevigde zich en drukten zich in de laminaat van de vloer. Haar nagels grepen zich in scheuren. Laila?
Laila schrok even op en keek opzij..
Haar ogen zochtne even zijn gestalte...
Haar mond viel even open en Nabil tilde haar op en ze viel achterover.. Nabil zelf gleed van de bank en Laila lachtte achterover...
Lekker puhhh 
Yek..
Gaan we zo doen Laila...

Laila kroop overeind en wou weg rennen maar haar jurk werd al gegrepen. Ze viel achter over en nam zijn kin op in haar schouder blad. Laila schoot overeind en nam zijn kin in haar handen.Ze bevatten het in haar handen en langzaam ens trelend gleden ze over zijn huid...
Haar handen gleden naar onder en hij trok Laila naar zich toe..
Hun gezichten lagen met centimeters van elkaar verwijderd en ze zocht iets anders..
Ze zocht die lippen.Ze boog naar achter en haar rug trok zich in een holheid...

Haar handpalmen grepen zich in zijn gespierde borst en Haar hoofd gleed naar achter...
Zijn lippen gleden nog niet over haar ontblote hals maar zijn adem streelde haar hals. Ze voelde de tocht over haar heen trekken en zijn handen nestelde zich in haar rug.Haar hoofd trok terug en keek toe hoe hij dichter bij haar nek aankwam..
En zijn lippenbetasten haar huid..
Langzaam voelde ze die tinteling weer...
Haar handen gleden over zijn wangen en verzachtte de greep..Ze kuste zijn haren en trok hem terug...
Ze keek hem aan...
De diepte ging verder dan stilte...
Zijn lippen bewogen niet..
Haar handen streelde hem nog steeds...

Ze kuste zijn voorhoofd...
Pakte zijn handen...
Ze kuste de handpalmen beiden...
Ze legde ze op haar hart...
Ik..Ik...Ik...
H..Ho...Hou van jou...
Al snel trok ze zichzelf uit zijn grip en keek toe weg over de vloer...
Ze schaamde zich..
Het was stil. De dodelijke stilte...
Niks was te horen...
Ze was bang..
Bang...
Gevreesd voor zijn reactie of stem..
Ze hoorde zijn adem harder en harder...

Hij kroop over de vloer en zijn hand gleed onder haar kin...
Hij zag haar bruine ogen nog gericht over de vloer...
Maar de rode wangen deden hem kleur aan...
Hij kuste haar wangen langzaam en bij die aanraking sloot ze haar ogen.. Zijn lippen gleden langzaam naar haar oor...
Mijn leven licht in jou handen...
Ik Hou Ook Van U...
Laila's adem stokte en haalde daarna diep adem..
haar hart stopte met kloppen met ene fractie van een seconde...
Nabil keek toe...

Haar handen grepen naar haar ogen. Maar hij hield ze tegen...
Neeee...
We houden van mekaar...
Verschuil je bij mij nu dat je het weet....
Haar hoofd gleed over zijn schouder naar zijn borst...
Haar adem trok door zijn tshirt...
Hij voelde de warmte en nog klopte beide hun harten...
Haar handpalmen grepen niet in zijn huid...
Breekbaar zoals elk ander....
Nog nooit de woorden gehoord te hebben...
Maar al snel kreeg zij er spijt van die woorden te hebben laten vloeien..
Gevreesd...

Er zou een tijd komen dat ze angst had voor de handen van Nabil en dat ze juist voor hem wegschool...
Maar die tijd brak snel aan...
Nu in de droomtijd wat verscholen is in realiteit...
Laila's hart nog kruisend...
Een klein kind verscholen in een vergroeid lichaam....
Het bloed zou nog vloeien...
Want de duivel is op pad...
Gedoopte tranen worden altijd rood...