Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 67.

Terwijl Hafid Hadi het huis uitgooide vervolgde hij zijn stappen naar zijn vader's huis.
Het beeld wou maar niet uit zijn hoofd gaan,,Hij zag daar Laila liggen en ze werd maar betast en betast.
Haar ogen die zoveel minder uitstraalde toen ik haar daar zag liggen.Op haar bruiloft sprak ze boekdelen maar ze verborg wat.
Verborg ze dit?
Al snel wou hij weten of ze maagd was. Wie weet wat Hadi had uitgspookt op haar lichaam. Hij wou zijn ogen dichtknijpen maar hij zat te rijden.
Al het bloed waar Laila in bade...
Hij moest weer denken aan de muren die Nabil wit had geschilderd en zag de bloedvlekken die hun weg naar beneden zochten.Hoe het zich sijpelde langs roggels op de muur. Hij kwam aan bij het huis en durfde niet uit te stapen. Hij moest weer eens denken aan Laila.

Zijn schoonzus...
Hij schudde zijn hoofd maar het wou niet snappen hoe erg het leed. Het beeld dat hij zag...
Hij liep met geen moed en leven in zijn ogen en stapte op de deur af.
De deur opende zich vanzelf en zag dat daar zijn zus Adila staan. Hij keek nog naar onder en riep vanuit onder naar hun vader.
Pappa...!
Pappa...Hafid is terug...
Je hoorde de voetstappen van zijn vader op de trap afkomen en was bang voor wat hij moest zeggen....
Al snel zette hij een stap naar zijn zus en omhelsde haar volledig.

Ik zou je nooit pijn doen..
Nooit!Ik hou van je en legde zijn hoofd op Adlila's schouder.
Zijn vader hoorde zijn woorden en nam hun al snel op..
Het beeld deed hem goed.
Maar al snel veranderde wat...
Zoon?
Waar is je moeder?Hoe is het met Laila?
Zijn zoon wou Adila niet los laten en Adila wou zich loswikkelen van hem maar Hafid wou het niet. Hij wenste niemand zo'n pijn..
Hafid laat je zus nou los.
Hij zag de tegenspoed in zijn ogen en hij sloeg ze neer...
Wat is er gebeurd?
Hij liet Adila los en Hafid draaide tot hem.Hij zag een paar bloed spatters op zijn spijkerbroek en t-shirt.
Hij greep naar zijn hoofd.
Het is Laila....
Hij pakte zijn zoon bij zijn mouwen en trok eraan...
Breng me naar Laila's vader..
Maar Pappa?
Niks hou je mond nu zoon...
Ik had beloofd dat ze niet meer zou aangeraakt worden en nog steeds verkeerd ze in ongangkelijke hoop...
Ze is in hemelsnaam onze familie nu..
Nabil's vrouw....
Ze stapte in en Hafid zag de blik in zijn vader's ogen en keek er niet langer naar.
Hij reed rustig naar het huis en parkeerde ervoor.

Het huis zag er zo rustig uit maar daar bleek dus wat anders van.En dat viel te merken....
Zo zie je maar weer. Hij en zijn vader stapte uit en volgde het pad naar de deur.De deur ging niet snel open maar het zwaaide open met een ruk. Hij zag zijn vrouw....
Al snel toonde de vader ee neidige blik.Hij kende nog wel de verhalen van haar. Toen Nabil's vader altijd over de vloer kwam bij hun thuis was het altijd stil.
Maar er verbleef altijd een schuldgevoel in het huis.
De blik van Laila's moeder straalde echter niks uit dan schuld....
Er bleek wat meer te schuilen in dat huis...