Haat jegens jou, maar liefde was wat volgde. (uitgehuwelijkt)

Hoofdstuk 109.

Hij wou zijn ogen zo hard dichtknijpen om niet te bevatten dat dit werkelijkheid was. Haar stem klonk vreselijk door zijn ogen.. Hoe had hij graag gehoopt dat Laila het was of..
Hij dacht er even bij na maar hij wist dit kon gewoon blijven bij fantasie...
Hij draaide zich om en wou haar niet in de ogen aan kijken. Jamila wou zijn wang strelen maar Mohamed ontweek de aanraking.Hij stopte echter haar hand voordat ze hem zou raken..
Hij walgde nu van zichzelf en vooral om de gemeenschap die ze samen deelden. Hij liep de kost door om zich heen te kijken maar hij werd echter teleur gesteld. Hij kon het niet. Alleen het water drong tot hem door...
Hij wou zich omdraaien maar Jamila vatte haar armen om hem heen. Wat is er Mohamed.. Hij trok niks van haar aan. Hij voelde haar aanraking keer op keer...

Ik ben er voor je..
Zodra die stem doorging met door ratelen wou hij wegrennen. Hij wou braken,,,
Hij wou schreeuwen om niet die aanraking te voelen..
Hij moest weer denken aan de schouder die Laila altijd toegaf..
Terwijl LAila ltijd de klappen opving en zij al het recht had om te huilen van de pijn..
Nam Zij hem altijd in haar armen alsof hij het kleine jongetje was..
Zij streelde altijd zijn haren..
Kuste zijn voorhoofd..
Stelde hem gerust na alle diepte punten. Hoe haar adem zijn hartritme verzachtte..
De aanraking van Jamila drong door zijn kleren en hij hield haar niet tegen...
Het was Laila waar hij aan dacht.
Jamila drukte met tegenzin haar hoofd op zij rug en probeerde wat te doen maar Mohamed walgde..

Haar handen gleden onder zijn t-shirt en Mohamed keek ernaar hoe ze rustig zijn knoop wou open maken...
Hij pakte haar handen..
Hij draaide zic om..
Hou op Jamila...
Hij keek in die ogen en langzaam kwam hij tot spijt. Hij weerstond het toch en liep weg van haar zonder wat te zeggen.Jamila liep hem achterna..
Stapte abrupt in de auto en Mohamed stond versteld...
Hij keek haar aan en zij keek strak voor zich..
Keek verbaasd naar Mohamed.
Vertrekken we nog...

Mohamed keek naar de sleutels die hij er net in stak en heen en weer bewogen...
Moet we gaan..?
Je weet wat er weer van komt..
Zijn oogleden sloten..
Laila?

Het voelde niet goed. Zo hoorde liefde niet te gaan..
Terwijl Mohamed probeerde op te letten op het verkeer kruiste alles zijn gedachten. Ik wil niet dat zij hier zat...
Ik ben het zo zat. Ik ben iedereen kwijt...
Hij kon moeilijk zeggen '' Kon het maar zo als vroeger weer zijn ' Maar dat kon helaas niet. Vroeger was niet iets waar je naar wenste...
De blikken van Laila's tranen kwamen weer voor zijn ogen...
Hoe kon hij die tranen laten rollen en nooit wegvegen..
Terwijl Laila altijd zijn tranen wegkuste..
Voor een moment sloot hij zijn ogen,, Maar de auto waggelde mee met het gestuntel van Mohamed. Let nou eens op Mohamed...

Hij werd wakker door die stem en keek gelijk opzij,, Waarom kan dit gewoon geen nachtmerrie zijn...
HEt is voorbij,, Waarom moet ik dit stukje leven nog meemaken en verspillen. Ik kan Laila niet terug krijgen..
En ik kan Salima niet in mijn leven krijgen. Die naam deed hem deugd. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht en hij kwam bij bijzijn. Op dat moment voelde hij de hand van Jamila op zijn been. Hij keek er naar en met angst...
Hij stopte de auto en de motor bleef draaien. Hij keek naar Jamila en Jamila keek naar hem.
Er uit! Waarom? Ongeloofwaardig streelde ze zijn knie...

Je meent dit niet Mohamed...
Hij keek even naar zijn handen die trilden op het stuur. Wil ik dit nou wel of niet?
Hij keek haar weer aan en reed verder..
HIj nam de route naar haar huis en zette haar af. Hij stapte niet uit of niks.Hij zwaaide niet uit en reed abrupt door...
Met tranen in zijn ogen ziet hij die ene dag voor zich.
Neee Pappa..
Blijf bij me Pappa...
Ik haal Laila wel...
Nee Pappa...

Doe normaal Mo,, Terwijl Mohamed aan de hand kuste van zijn vader trok Hadi aan zijn kraag. Je verdiend het niet om hier te zijn Mo..
Terwijl hij de hand van zijn vader niet wou loslaten trok hij het mee en het zielloze lichaam van zijn vader bewoog langzaam mee over het bed.Nee Pappa..
Ik haal Laila wel,, Doe me dit niet aan. De hand liet zich bijna losglijden uit zijn hand en zoveel pijn en eenzaamheid voelde hij. Hij wou hier niet weg. Aan alles kwam een einde. Zijn tranen gleden langs zijn wangen en zijn gekrijs klonk door het hele huis als een klein kind die leed. Het getraan en gekrijs kwam hem bekend voor. Laila!!Meni Ejied Laila Inou...