Anecdote of the Darkest Era (On-Hold)

One: The Wicked Encounter

The Wicked Encounter

"Sergeant Cosai. You have another mission sent by the officials," wika na nanggaling sa cellphone ko. Dahil doon ay napabuntong hininga na lang ako.

Kahapon lang ay binigyan ako ng misyon na dapat ay magawa ko within 24 hours. That's suck, right?

Fuck the officials. Mukha ba akong robot na gagawin lahat ng iuutos nila? They don't even give me a break dahil raw maganda ang performance ko for the past two years.

"Tell them that I won't follow the rule this time," turan ko bago tumayo at kinuha ang isang maliit na bag na naglalaman ng gamit ko at isang baril at magazine.

"What? Are you insane?" naramdaman ko ang pagiging alerto ng kausap ko. "Brittany, nahihibang ka na!" And there she goes! Tinawag na ang unang pangalan ko and for sure she's going to talk like a pwet ng manok.

"Okay, bye." I clicked the end botton since I don't want to hear her nonsense na pangangaral.

There's a rule created by the officials and that rule is really sucks. We are allowed to kill, but need a plan and strategies at kailangan munang ipasa iyon sa officials and after they approved, atsaka lang kami kikilos, but if they won't approve, sila ang gagawa ng plano para sa'min.

And now? I'm not going to follow that anymore.

I'm on my way to the forest as soon as the officials emailed me the location and my mission.

Hindi na'ko nagulat na may kuta ang mga sindikato sa gano'ng kaliblib na lugar. But sadly, even though they hide in the darkest place of the universe, mahahanap at mahahanap pa rin sila. And their fate? To get killed by the secret organization who's associated with the legal organization that serving different countries.

I lightly stepped on the leaves to make no sounds. Masyadong tahimik ang buong lugar at tanging pagaspas lang ng mga naglalakihang puno ang naririnig ko. The only light appears here is the ray of the moonlight. I was being cautious in every step I will make since I didn't know this place at baka may mga trap sa bawat parte ng lugar na ito. But as soon as I observe the place, nasisiguro kong walang kahit isa ay walang trap dito.

Fuck dude. They're that calm? Wrong move.

Natigilan ako nang may marinig na tunog na wari'y tumatakbo kaya agad kong sinundan iyon.

Is there anyone in trouble right now?

Ang naririnig kong pagtakbo ay marahas na wari'y hinahabol ito.

Mas lalo akong natigilan dahil sa napakatalas na boses ang aking narinig. Kung sino man iyon, I know that she's seeking for help.

But what if that's a trap? Huwag naman sana.

Tahimik akong tumakbo sa pinanggalingan ng tunog. Wala na'kong pakialam kung hindi ko na matandaan ang pabalik because there's something inside me urging that follow the voice.

Huminto ako nang makaramdam ng pagod. My breathe is panting and I feel my heart racing.

I looked around when the noise stop but when I felt a presence in my back ay agad akong lumingon.

Natigilan ako sa'king nakita.

I thought diwata aren't real but look what I'm seeing right now?! Lumiliwanag ang kutis niya sa ganitong kadilim na lugar. Her skin looks so soft, also her long brown hair too. Her eyes were sparkling like a bright stars. She have a pointed nose, those kissable lips, thick eyebrow, small face and her perfect body that fit to be called a 'diwata'.

Bakit nandito ang ganito kagandang babae?

"Tulungan mo 'ko..." Nanindig ako lalo nang marinig ang boses niya. Napakaganda ng boses niya na tila gusto kang i-hele nito.

Nangunot ang noo. "Bakit ka nandito sa gubat?" takhang tanong ko bago siya sinubukang lapitan pero nang humakbang siya paatras ay itinigil ko rin.

Nakita kong mangiyak-ngiyak siyang umiiling. "T-Tulong," turan nito bago muling tumakbo.

Nanlaki ang mata ko sa ginawa niya kaya wala akong nagawa kun'di ang habulin siya.

What the fuck is wrong with this lady?!

Hindi ako makapaniwalang pinagpalit ko ang misyon ko para habulin itong napakagandang babae'ng nakita ko sa gubat! Ni hindi ko nga alam na baka may masama pala 'tong balak sa'kin.

But her eyes really seeking for help. Like she's in danger with the person she knew. Hindi ako sigurado pero iyon ang nababasa ko sa mga mata niya.

Nanlaki ang mata ko nang makita ang bangin sa harapin namin. Siya ay patuloy pa ring tumatakbo at panay ang lingon nito sa paligid dahilan para hindi niya makita ang kaniyang nasa harapan.

Agad akong tumakbo upang mapigilan siya ngunit tila nadikit ang mga paa ko sa lupa nang makita kung paano siyang nahulog sa bangin.

I tried to move my feet to reached the cliff.

I released a sighed when I saw her holding to a stone. Hinawakan ko ang brasp niya para tulungan siya. "Okay lady, keep calm. Hihilahin kita, maliwanag?" kalmadong turan ko.

Nanlaki ang mata niya. "N-No... Iwanan mo na 'ko..."

"Are you fucking insane?! Come on bitch, hold my hand!" inis na angil ko rito. She maybe have a beauty but this lady is totally a dumb.

"Hindi! H-Huwag... Iwan mo na'ko. Malapit na siya!" natutuliro nitong saad bago pilit na iwaksi ang hawak ko ngunit mas malakas ako sa kaniya kaya hindi niya magawa. Tuluyan siyang umiyak dahil doon.

"Iaalis kita rito, maliwanag? Hindi kita iiwan," seryosong turan ko habang pilit siyang hinihila pero tila kulang ang lakas ko para mai-angat siya.

"I-Iligtas mo ang s-sarili mo... Iwan mo 'ko." Natigilan ako sa sinabi niya. Natigil rin ang paghila ko sa kaniya. Parang may kung anong mabigat na dumag-an sa dibdib ko nang marinig ang mga katagang iyon sa kaniya.

Unti-unti akong napakagat sa'king labi nang maramdaman ang pangingilid ng aking luha. "H-Hindi. Tutulungan kita, maliwanag? Hinding-hindi kita iiwan."

Ang mga salitang binanggit niya ay katulad din ng mga binitawang salita ng matalik kong kaibigan. Lubos ang pagsisisi ko no'n ng mas inuna ko ang sarili ko't iniwan siya sa kapahamakan. Kaya ngayon, hinding-hindi ko na uulitin pa ang maling nagawa ko dati.

Bago ko pa siya mahila pataas ay natigilan ako nang may maramdamang presensya sa likod ko. Nang lilingunin ko na sana ito ay hindi ko inakalang itutulak ako nito. Dahil sa hindi maayos ang pwesto ko ay tuluyan na'kong nahulog kasama ang babae'ng hawak ko.

I felt like my world seems very slowly the moment I feel the heavy air in my back. Nakita ko kung paanong unti-unting natakpan ng ulap ang buwan.

At kasabay ng pagkawala ng liwanag na nagmumula sa buwan ay ang pagkaramdam ko rin ng matigas na bagay sa'king likod.

Just like the sky close the light above, my eyes also close to see the darkness.