Anecdote of the Darkest Era (On-Hold)

Sixty Five: Every Single Thing

Every Single Thing

Katulad ng sinabi sa'kin ni Kim ay pinikit ko ng ilang segundo ang aking mata para raw makawala ako sa ilusyong ito. Pero bago iyon ay tinanong ko siya kung kailan kami magkikita ulit but the bitch didn't say anything at tinawanan lang ako.

Just how dare she laughed at me while I'm asking?

Nang maramdaman ko ang pagbigat ng sarili ko't biglang pagkahilo ay agad kong minulat ang mata ko. Only to find out na nasa pangpang na'ko. Naramdaman ko rin ang sarili ko na basang-basa. Bumigat din ang suot kong bestida dahil basa rin ito kaya wala sa sarili akong napailing.

"You're here." Nilingon ko ang boses galing sa'king likod at agad na nakita si Logan na may hawak-hawak na tuwalya pamunas. Nangunot ang noo ko bago kuhanin iyon gamit ang isang kamay na hindi hawak-hawak ang pirasong pahina.

"Where did you get this?" I confusingly asked.

He shrugged his shoulder before pointing out the small cottage near the shore. "I get that from there and there was a letter, 'You two keep this' and since there's only the two of us here, I concluded that its for us," ani nito.

Agad na pumasok sa isipan ko si Kim. Maybe she was the one who give this.

Tahimik na lang akong nagpunas sa'king sarili bago iabot kay Logan ang pirasong pahina. "Do you think it's just a nonsense letter?" I asked him.

Agad siyang umiling habang inieksama ang bagay na iyon. "No. I know that there a meaning of this letter," aniya.

Tahimik ko na lang siyang tinanguan dahil iyon din ang naiisip ko.

Hindi naglaon ay sabay naming tinahak ang daan pabalik.

Sa tuwing humahampas ang hangin sa katawan namin ay wala akong magawa kun'di ang yakapin ang sarili at kagatin ang pang-ibabang labi.

"Come here, Eraia?" Napatingin ako kay Logan nang huminto siya sa harapan ko at tinawag ako.

Bahagya mang nagtatakha ay sinunod ko pa rin ang utos niya pero agad ding natigilan nang binigay niya sa'kin ang tuwalya niyang nakasaklob sa kaniyang katawan. Maayos niyang iniligay iyon sa balikat ko. "Better?" he asked.

I blinked twice before slowly nodded at him. "Salamat." Bahagya kong inayos ang tuwalya. "Hindi ka nilalamig?" tanong ko sa kaniya.

"Slight. But I can bear the cold," sagot niya sa'kin.

Nagpatuloy na kami sa paglalakad.

"Pagkadating natin sa bahay-panuluyan ay maligo ka agad," habilin ko sa kaniya.

He nodded. "I will."

Matapos niyang sumagot ay hindi na kami nagsalita pa. Ngunit ang katahimikan sa paligid namin ay kumportable para sa'kin st hindi nakakailang. It always the usual.

In the middle of silence ay saglit akong napaisip sa nararamdaman ni Logan. I mean, hindi ko alam kung ke'lan iyon talagang nagsimula. Noong bago ko palang siyang nakilala ay akala ko'y si Damiana ang gusto niya pero dahil na rin sa mga naging kilos niya sa'kin o sa katawang ito ay agad ding naglaho ang isiping iyon. Hindi rin ako sigurado kung malalim na ba ang pagkakagusto niya sa'kin o kay Eraia.

Kanino kaya nagmana si Logan? Sa mama niya o sa papa? I mean, he's totally the description of being a perfect feature that any man wish. Para sa'kin ay mas guwapo pa siya sa prinsipe Frost. Sana at makita ko ang magulang niya sa susunod. Maging ang magulang din ng dalawa pang prinsipe ng Westland. Kahit na magkakapatid sina Logan, Prinsipe Frost at Prinsipe Matthais ay iba-iba pa rin ang angking kaguwauhan nila.

Halatang-halata na sa kanilang may dugo silang maharlika.

"You can say anything you want just don't stare at me like that," wika niya sa'kin.

Inilingan ko siya at napapalatak. Napakalakas ng pakiramdam niya na kahit nasa likod ako ay ramdam niya pa ring nakatingin ako sa kaniya.

"Paano mo'ko nagustuhan? Ke'lan?" pormal na tanong ko sa kaniya.

"I don't know how and when. I just... like you, that it," marahan niyang wika.

Napapalatak ako sa sinabi niya. "You're not planning to court me, right? sinabi mo iyon," ani ko.

Tinaguan niya 'ko. "Yes. But if you want me to court you, then there's no problem with that," he said.

I rolled my eyes. "I don't."

"And I know that." He chuckled. "I'm waiting for the right time to court you," turan niya.

Saglit akong natahimik doon bago huminga ng malalim at hindi nalang nagsalita.

NANG makarating sa bahay-panuluyan ay hindi na namin pang naabutan ang mga elites na gising, maging si Viorea at Hendrix.

Sabay kaming pumasok sa loob at nakahinga naman ako ng maluwag dahil medyo mainit ang temperatura ng loob.

Nilingon ko si Logan para sana sabihin sa kaniyang maligo agad siya pero natigilan ako nang magtama ang mata namin, hindi dahil sa uri ng tingin niya kun'di dahil sa kulay ng mga mata niya.

Wala sa sariling napaatras ako ng isang hakbang habang nakatingin sa mata niya.

Kulay dugong mga mata ang nakikita ko sa mata niya. Hindi ko alam kung namamalikmata ba'ko kaya pumikit ako ng dalawang beses pero wala pa 'ring nangyayari.

Binundol ako ng mahinang kaba pero mas nangibabaw ang pagkamangha sa dibdib ko.

Para siyang bampira sa isang nobela ba may kalahating dugong asong-lobo dahil sa makapal niyang kilay at nakadepina niyang panga.

"Bampira ka?" wala sa sariling tanong ko.

Nangunot naman ang noo niya bago ymiling. "No," he simply said. "Your eyes show admiration... Do you like my eyes?" he asked.

Agad akong tumango sa kaniya habang maliit na ngumiti.

I've been wanting that eyes dahil iyon palagi ang nababasa ko sa libro but look at this now, nakikita ko na ito.

"Iyan ang totoo'ng kulay ng mata mo, hindi ba?" aniko sa kaniya.

His brows slightly furrowed before nodding.

"You sense that?" he asked at agad akong tumango sa kaniya.

It was just a gut feeling.

Jalaunan ay tumango na lang siya.

"Marry me if you want to have this kind of eye color." as he winked at me bago ako iwanan sa salas.

I sarcastically laughed at his word bago napailing.

How I wish.