ALÇİN

I

"Bunu benden nasıl saklarsın ya? Senelerce hem de. Babamı, abilerimi benden gizleme hakkını kimden aldın sen?" annem yüzüme dahi bakmazken daha çok sinirlendim.

"Sana diyorum  be  kadın! "sonunda önünde duran evraktan başını kaldırdı. Duygusuzca bana bakıp göz devirdi.

"Varlıklarını yeni ögrendiğin, senin varlığından bile haberdar olmayanlar için," evraklara baktı tekrar. Umursamadı bile.

"...benim başımı ağrıtma. Git odanda istediğin gibi zırla!" derin nefes alıp verirken gelecek olacak krizi tahmin edebiliyordum. Oda üzerime doğru gelirken derin nefesler verdim.

"Sen nasıl bir annesin? Orada senin 4 oğlun daha var ya! 4 oğlun,çocuğun!" Annem oflayıp dosyadan sayfa değiştirdi.

"Odanın yolunu biliyorsun." gözlerimi kısarken o an karar verdim.

En doğru karar olup olmadığını sorgulamadım bile.

"Babam ve abilerimin yanına gideceğim. "annem histerik bir şekilde güldü.

"Güle güle. 2 haftaya kalmaz ağlayarak eve geri döneceğini biliyorum." omuzlarımı dikleştirirken daha emindim artık.

"Artık Soylubey olmayacağım anne! Alçin Soylubey olmayacağım!"odadan kapıyı çarparak çıkarken artık tek düşündüğüm,bunu nasıl yapacağımdı. 

"Ağlayarak geldiğin gün bu nankörlüğünden utanacaksın, küçük hanım!" Gözlerimin yanması gelmekte olan krizin belirtisiydi ama annem bunu bile umursamadı arkamdan bağırırken.

Odama girip küçük bavulumu çıkardım.

"Nasıl bir anne bunu çocuğuna yapar ya! Çocuklarına yaa!" Bavula ne koydum bilmiyorum, onları nasıl bulacağımı da bilmiyorum.

Gözümden akan yaşı hırsla silip derin nefes aldım.

Telefonumu cebimden çıkarıp Arseli aradım hemen.

"Kızıl? Sen neden hala uyumadın?" Saatin farkına yeni varmıştım.

Gece 12 olmuştu.

Saat 10 olmadan uyuyan benim için bu anormaldi tabi.

"Arsel..." sessiz ve ağlamaklı çıkan sesimle Arselin endişeli sesi geldi hemen.

"Ne oldu kızılım, nerdesin sen? Kim üzdü seni?" Burnumu çekip yatağa oturdum.

"Arsel, babam varmış benim." Içimde tuttuğum hıçkırıkları bırakırken Arselin küfrettiğini duyuyordum.

"Evde misin sen?" Kafamı salladığımı fark edince daha çok ağladım.

Salaklığıma ama bu sefer ki!

"Kızıl çıkıyorum evden, 5 dk!" Telefonun kapanması ile   gözlerimi ovaladım.

Uykum da vardı benim.

Derin bir nefes verip üzerime baktım.

Siyah taytım ve Arselden ne zaman çöktüğümü unuttuğum siyah sweat ile gayet de insan gibiydim.

Ağlamaktan kızaran mavi gözlerim ve rengi atmış beyaz tenim ile ne kadar normal olabilirsem.

Evden çıkarken bile umursamayan anneme biraz daha ağlarken sokağın başında onun arabasını gördüm. Arabayı sesli bir frenle durdurdu. Yanıma gelirken beni düşünen seven tek insanın o olduğunu fark ettim.

"Gel buraya." Kolları arasına beni alırken bir yandan da saçlarımı okşadı.

"Ağla,içinde biriktirme yeter ki, istediğin gibi ağla."