ALÇİN

IV

Onur abi ile dedikodu yaparken odaya pat diye giren Baran ile sıçradım.

Baran korku,sinir, endişe ve merakla bana bakarken hızla ayağa kalktım. Bana sıkıca sarılırken ben de karşılık verdim.

"Öldürseydin beni kızım! Öldüreceksin zaten bu gidişle beni!"  Onun bu halde olmasının suçlusu bendim. Kollarından çıkıp gülümsemeye çalıştım.

"Ama bak burdayım ve iyiyim." Baran kafasını iki yana sallayıp tekrar sarıldı. Odanın kapısı tekrar hızla açılınca sıçrayıp Barana daha çok sokuldum.

Içeriye giren Alinin eksik olduğu Uluhan ekibine baktım.

Daha sabah babam,abim dediğim insanlar artık Uluhan ekibi mi olmuştu yani...

Polat a-bey- ay ama adam büyük şimdi benden. Abim değil ama abi o yani. Aynen büyük olduğu için abi. Başka hiç bir anlamı yok abi kelimesinin.

Polat abi yüzünden anlayamadığım bir duygu ile bana doğru bir adım atmıştı ki belki de sabah asla yapmayacağım şeyi yaptım o an da.

Yüzümü Baranın göğsüne gömüp görüş açımdan çıkardım onları.

Efe abinin sesini duydum sonra.

"İyi misin Alçin? Neden karakoldaydın? Bir sorun mu yaşandı?" Konuşmak istemedim.

Onlar da istemedi ki evden gittim.

Kafamı iki yana sallayıp o tarafa dönmedim. Saniyeler sonra Onur abinin seslenmesi ile kafamı kaldırdım.

Onur abi anlayışla bana gülümsedi önce.

"Bu benim telefonum küçük. Bir sorun olursa ara. Çekinme." Elindeki kartı alıp gülümsedim ben de.

Baranın belimdeki elini hissedince kafamı ona çevirdim. Anında görüş açıma Araz Uluhan da girdi. Gözleri belimdeki ellerdeydi.

Kıskanmıyor Alçin.

Yine kendi kendine gelin güvey olma.

Rezil etme kendini!

Baran saçlarımı kenara ittirip alnımı öptü .

"Eve gidelim artık küçük hanım. Tamam mı?" Kafamı sallayıp onayladım. Çantamı alacakken benden önce başkası aldı onu.

Miran abi?

Bak abi diyorum kanım kaynıyor çıldırıcam!

"Eve gidelim bence de. Hadi Alçin." Baran gülerek önüme geçip görüş açımı kapattı.

"Benimle geliyor. Daha ilk günden neler yaşandığı ortada." Miran abinin görüntüsü olmasa da sesini duydum.

"Dna testi sonucuna göre o bir Uluhan! Yani bizimle gelecek. Değil mi abi?" Polat abinin de onu onaylayan cümlesi ile yutkundum.

E şimdi de ben gitmek istemiyorum paşam?
Napıcaz!

"Beyler! Burası bir karakol! Ve bunu Alçine sormanız gerek. Kendi aranızda halledemezsiniz!" Onur abinin araya girmesi ile herkes bana döndü.

Uluhanlar emindi.
Çünkü onları ben kabullenmiştim bile.

Ama beni istemeyen,kabullenmeyen,zaman isteyen onlardı.
O evde sığıntı olmak mı?

Benim hayalim bu değildi.

Araz Uluhan beni öğrenince bana sarılıp 'kızım' diyecekti.

Abilerim beni öğrenince sevinip sarıp sarmalayacaktı.