ALÇİN

VII

Annemin burada olmasının tek sebebi beni almaktı. Ancak kalabalık derken?

"Siz burada kalın!" Biyolojik babam dışarıya çıkarken söz dinleyen evlatlar olarak biz de peşinden çıktık hemen.

Çıkmaz olaydım!

Kapının önünde duran kadın benim annemdi.

Arzu Soylubey!

Arkasındaki kalabalık polislerden oluşur diye bekliyordum ancak hepsi annemin hukuk departmanında ara sıra gördüğüm korumalardandı.

Neredeyse 15 kişi almış gelmiş.

Komşuya getirir gibi adam getirmiş Ankaraya.

"Alçin! Buraya gel." Korkuyla bir adım atmıştım ki kolumdan tuttu Miran abi.

"Hiç bir yere gelmiyor. Sıkıysa gel al hadi!"

Annen o senin ann-
Sus bi lan! Ciddiyetimi kaybediyorum.

Annem gülerek Miran abime baktı.

"Annenle böyle konuşmayı sana baban mı öğretti?" Biyolojik babam sinirle annemin karşısına dikilip bizimle göz temasını kesti.

"Öncelikle onlar artık senin çocuğun değil. Annelik vasfına sahip olmadığının farkında ol. Daha sonra da benim evimi," arkasını işaret etti annemin.

"5-10 adamla gelip basmaya cüret ettiğine göre,eskisi kadar zeki ve kurnaz değilsin Arzu!" Annem sanki bu sözler ona gelmemiş gibi gülerek bana döndü.

"Bu kadar eğlence yeter Alçin. Gidiyoruz." Stres ile nefesim daralırken gelecek olan panik atak krizini çok net hissettim. Biraz olsun sakinleşmek adına ellerimi yumruk yapıp açmaya başladım ritmik hareketlerle.

"Anne, konuşalım bi ben biraz daha bura-"

"Alçin Soylubey! Hemen bu evden çıkıp arabaya biniyorsun. Yoksa olacaklardan ben sorumlu olmam!" Annemin bağırması ile yine gözünü hırs ve kin bürüdü.

En çok alışık olduğum simâ buydu zaten yüzünde.

"Bağırma ona!" Biyolojik babamın, annemin üzerine yürümesi ile Polat abi tuttu kolundan hemen.

"Ne o Araz? Kızın kıymete mi bindi? Kaç gündür varlığından haberin var sanki? Size geldiği gün kapı dışarı etmedin mi Alçini?" Gözlerim büyüdü anında.

Bunu nerden bilebilirdi?

Sıktığım yumruğumu açmazken nefes almayı unuttum artık.

Öz annem şu an benim canımı yakıyordu.
Ve asıl en çok yakan da, bunu bile isteye yapmasıydı.

"Öz kızımı benden saklayan, gizleyen sen değilmiş gibi konuşma!" Annem sinirle geriye doğru adım atıp arkasındaki adama işaret verdi kafasıyla.

Adam elindeki evrakı uzattı anneme.

Annem eline alıp bana döndü.

"Alçin, ya benimle beraber şimdi gelirsin ve gideriz, ya da Araz Uluhan'ın evini polislerle basar, gerekirse zorlukla seni buradan alır giderim." Elindeki dosyaya bakmaya gerek yoktu.

Velayetim annemdeydi.

Kafamı eğip nefesimi dışarıya verdim. Ileriye doğru daha 2 adım atmıştım ki Efe abim beni arkasına aldı hızla.

"Alçin hiç bir yere gitmiyor! Gel zorla al istersen Arzu Soylubey. Ama unutma,bunun karşılığını sana elbet veririz." Annemin küçümseyen ve mâlesef ki yine alışık olduğum sesini duydum.