Tırnaklarımı incelerken aslında düşündüğüm tek şey annemin elleri kelepçeli bana attığı nefret dolu bakışlarıydı.
Bir anne kızına bunu neden yapardı bilmiyorum.
Geldiğimiz yer bir hastaneydi. Psikolog eşliğinde polise ifade vermem gerekiyordu.
Annemin şimdiye kadar yaşattığı her şeyi anlatmam gerekiyordu.
Gerginliğimi saklamaya çalıştıkça batıyorum gibi hissettim.
Düşünmek bile beni geriyordu.
Omzuma sarılan kol ile tırnaklarımdan çektim gözlerimi. Babamın sarılışına sadece göğsüne sinerek cevap verebildim. Tüm aile buradaydık. Yalnız kalmamam için gelmişti hepsi.
En sonunda koridorun başında polisler gözüktü. Üniformalı 2 polisin arkasından gelen kişi ile gülümsedim.
Tanıdık birinin olması biraz daha rahatlatmıştı beni.
Onur abi bana göz kırpıp gülümsedi. (kızımız ankarada kaybolmuştu oradaki komiser)
"Kötü hissettiğin an bitir güzelim. Asla zorlama kendini." Polat abim yanağımı öptü.
"Hemen kapının ardındayız abim" Miran abim sarılırken Efe abim yanında orta yaşlı beyaz önlüklü bir erkek ile yanımıza geldi.
"Güzelim, bu Ömer. Senin ifade verirken yanında olacak daima. Korkma güvenebilirsin." gülümsemeye çalışıp onayladım. Sessizce odaya ilerlerken derin bir nefes aldım.
En çok ihtiyacım olan şey buydu.
©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©©
"Darp raporu neden istemediniz?" boğazımı temizleyip gözlerimi kaçırdım.
O kadar şey anlattım sence o raporu alabilir miydim ben?
"Alanında en iyilerdendi o. Olası onu tehlikeye atacağım hareket ile bana deli raporu çıkarabilirdi. Bir hastaneye kapatılmak istediğim son şeydi." Polis ikna olmamış beni zorlamaya çalışırken gerçekten doğruları söylüyordum.
Onur abi polis memurunu uyarıp bana göz kırptı.
Kaç saat geçti bilmiyorum ama sonunda bitmişti. Sakince odadan çıkarken kapıda hazır bekleyen babam kolları arasına aldı beni. Arkamdan çıkan polislere baktı.
" Bitti değil mi?" polisler babamı onaylayıp bir kaç prosedürden bahsetti. O ara sadece dinlenmek ile meşguldüm.
"Polat, kardeşini eve götürün. Bir yere uğrayıp geleceğim ben." babamın kollarından ayrıldım sakince. Alnımı öpüp yanaklarımı okşadı usulca.
"Her şey bitti güzelim bak. Evde görüşürüz." ona gülümserken tek istediğim uyumaktı gerçekten şu an
"Hadi bakalım ufaklık." omzuma atılan kol ile Polat abimin eşliğinde ayrıldık oradan.
Arabaya bindikten sonrası tamamen silinmişti zihnimden. Ne zaman eve geldik, ne zaman üzerimi değiştirdim ve odama geçip uyudum bilmiyordum.
Uyandığımda saat gece yarısıydı. Susuzluğumu bastırana dek su içerken telefonumun ışığı yandı. Bardağı kenara tekrar koyup telefonu aldım elime.
Baran?
Yakışıklı : Işıkların açıldı bi sorun mu var güzelim?
Gözlerim kocaman olup pencereye doğru hızla ilerledim.
Odamın camı arkaya araziye bakıyordu. Arazideki tek araç da oradaydı. Kaputa yaslanmış buraya doğru bakan bir siluet gördüm. Daha sonra elimdeki telefon tekrar titredi.
YOU ARE READING
ALÇİN
Teen Fiction"Bunu benden nasıl saklarsın ya? Senelerce hem de. Babamı, abilerimi benden gizleme hakkını kimden aldın sen?" annem yüzüme dahi bakmazken daha çok sinirlendim. "Sana diyorum be kadın! "sonunda önünde duran evraktan başını kaldırdı. Duygusuzca ban...
