"Bunu benden nasıl saklarsın ya? Senelerce hem de. Babamı, abilerimi benden gizleme hakkını kimden aldın sen?" annem yüzüme dahi bakmazken daha çok sinirlendim.
"Sana diyorum be kadın! "sonunda önünde duran evraktan başını kaldırdı. Duygusuzca ban...
Yatakta yan döne döne yere düşerek uyandığım bu güne gözlerimi açarken ucundan da olsa sitemliydim.
Hani yüzümüze vuran hafif güneş ışığı ile uyanmak?
Hani abimizin saçımızı okşayarak uyandırması?
Hani güzel kokuya gözümüzü açmak?
Bunlar kime oluyor ve o neden ben değilim!
Acıyan kıçımı ovalayarak ayağa kalktım.
Güne bu kadar güzel! başladığım için mutlu mutlu duşumu aldım. Saçlarımı kurutup taradım. Üzerime şık bir şeyler giydim.
Nedensizce tek istediğim bugün yürümek olmuştu.
Evet şık giyinerek.
Böyle tek. Yalnız. Bi başıma.
Depresyon mu? Ay yok durun.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Şöyle bi baktım aynadan da ne kadar da hanımefendi duruyorum. Bir de içimi görseler...
Makyajımı sade yapıp çantamı ve açık renkteki montumu giydim.
Salına salına odadan çıkmıştım ki karşı odanın kapısı açıldı.
Tamam sakin olun ama karşı odamda Efe abimin kaldığını ben bile yeni öğrendim.
"Güzelim? Nereye böyle?" yanıma gelip elini belime sardı. Başımın üstünden dudaklarını bastırdı.
"Mis gibi de olmuş. Ben kıskanç abiyim bak." gülerek geri çekildiğimde o da gülüyordu.
"Dolaşmak istedim biraz. Ayrıca Ankaraya geldim geleli gezmedim hiç etrafı da. Nerede ne var öğrenmem gerek. Okula başlayınca ihtiyacım olacak." okul mevzusunun açılması ile yüzündeki zoraki tebessüm fark edilir olmuştu.
Abilerim son 1 haftadır beni başka okula aldırmak için ikna etmeye çalışıyordu.
Ama en iyi okuldu orası ve ben VIP öğrenci olacaktım resmen.
"Benim bugün işim çok yok. Beraber gezelim. Hem kaybolma olasılığını da azaltmış olurum. Ne dersin fıstığım?" düşününce kaybolmaktansa bu daha mantıklı geldi.
