မနက္ခင္း ေစာေစာစီးစီးမွာ ဆူညံစြာျမည္လာေသာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ေဒါန အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ဖုန္းကိုဆြဲယူလိုက္ရသည္။
"Hello..."
ဗလံုးဗေထြး မပီမသျဖင့္ အိပ္ခ်င္မေျပစြာ ထူးမိေတာ့ တစ္ဖက္မွခ်က္ခ်င္း မတံု႔ျပန္လာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ....
"အိပ္ေနတုန္းပဲလား..ကြၽန္ေတာ္ ရဲဇင္ပါ.."
တဖက္မွရဲဇင္၏ အသံေၾကာင့္ ေဒါန၏ မ်က္လံုးတို႔ပြင့္ဟ သြားရသည္။သူတို႔ေတြ အဆက္အသြယ္မရွိခဲ့တာ ၾကာလွၿပီမဟုတ္လား။ၿပီးေတာ့ သူတို႔ၾကားမွာ အထူးတလည္ ဆက္သြယ္စရာ အေၾကာင္းအရင္း တစ္စံုတစ္ရာသည္လည္း ရွိမေနေပ။
"အင္း....ေျပာ.."
"ဆရာဟန္စစ္နိုင္း ကားအက္စီးဒင့္ျဖစ္ၿပီး အခု ေဆးရံုေရာက္ေနတာ သိၿပီးၿပီလား.."
"ဘာ..!"
ရဲဇင္၏စကားေၾကာင့္ ေဒါန၏ အိပ္ခ်င္မူးတူးစိတ္တို႔ လြင့္ပါးသြားကာ မ်က္လံုးေတြပါ ျပဴးက်ယ္သြားလ်ွက္ အိပ္ေနရင္းမွ ဝုန္းကနဲ ထထိုင္မိသည္။
"ဟုတ္တယ္ အျမန္လမ္းအထြက္မွာ ျဖစ္တာ အခုေအာ္ပေရးရွင္းဝင္ေနရတယ္ သူမိဘေတြလည္း ေရာက္ေနတယ္ ဒဏ္ရာလည္းနည္းနည္းျပင္းထန္ေတာ့ အေျခအေနက နည္းနည္းစိုးရိမ္ရတဲ့ သေဘာမွာရွိတယ္."
ဖုန္းထဲကေန ရဲဇင္ဆက္ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကိုေတာင္ ဆံုးေအာင္နားမေထာင္နိုင္ေတာ့ပဲ ေဒါန ေဆးရံုသို႔ အေျပးထြက္ခဲ့မိသည္။မ်က္နွာသစ္ဖို႔လည္း သတိမရေတာ့သလို ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာဖို႔ပင္ သတိမရေတာ့ပဲ အလ်ွင္စလို ကားေမာင္းထြက္ခဲ့တာ ေဆးရံုသို႔ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေရာက္ခဲ့မွန္းပင္မသိေတာ့ေခ်။"စိုးရိမ္ရတယ္" ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္က သူ႔၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေလာင္ၿမိဳက္ေစသည္။ဘယ္ေလာက္အထိ စိုးရိမ္ရတာလဲ ဘယ္အေျခအေနအထိ စိုးရိမ္ရတာလဲဆိုတာကို သူစဥ္းေတာင္မစဥ္းစားရဲေပ။အခု သူ႔ရင္ထဲကေနဆုေတာင္းေနမိတာက ဟန္စစ္နိုင္းတစ္ေယာက္ ဘာမွျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခိုက္မသြားဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။မေန႔ကအထိ စာတိုတေတာင္ေတာင္ပို႔၍ အေကာင္းအတိုင္းရွိေနတဲ့သူက ဒီေန႔မနက္က် ေအာ္ပေရးရွင္းဝင္ေနရၿပီဆိုတဲ့ အေျခအေနက သူ႔အတြက္ေတာ့ လက္မခံခ်င္ေလာက္ေအာင္ ထိတ္လန္႔ဖို႔ေကာင္းလြန္းလွသည္။
YOU ARE READING
Green Eye(complete)
General Fiction!အမွန္ေတာ့ မင္းက က္ုိယ္အၿမဲတမ္း အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္မိတဲ့ အစိမ္းေရာင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေလးပါ... Oct9.2021 !အမှန်တော့ မင်းက က်ိုယ်အမြဲတမ်း အမှတ်တရ သိမ်းထားချင်မိတဲ့ အစိမ်းရောင် ပျော်ရွှင်ခြင်းလေးပါ...! ...
