ep (22) zg

922 31 0
                                    





ကုတင္တစ္ခုေပၚဖဲေမႊ့ယာမဟုတ္တဲ့ သင္ျဖဴးဖ်ာေခ်ာတစ္ခ်ပ္သာခင္းထားသည္။ ထိုအိပ္ယာေပၚတြင္ေတာ့ ေခါင္းအံုးႏွစ္လံုးနဲ႔ ဖက္လံုးတစ္လံုးရယ္ ေစာင္ပါးေလးႏွစ္ထည္ရယ္ပဲရိွသည္။ ေန့လည္ခင္းဘက္ေတာင္မွ ေမွာင္ပ်ပ်အခန္းငယ္သည္ ထိုအခန္းထဲမွာရိွတဲ့လူအဖို႔ မဟုတ္တာလုပ္ရန္ပိုၿပီးတြန္းအားေပးသေယာင္ေယာင္။


"ဇိုက္ အ!"


ႏိုႏိုးႏႈတ္ခမ္းကို အလ်င္စလိုႀကီးမဟုတ္ဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းကိုက္ဖဲ့ေနသူက ေအာက္ကေနပုဆိုးထဲလက္ႏိႈက္ေနေသးသည္။ ႏိုႏိုးရဲ့ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ဇိုက္ရဲ့ခါးေပၚမွာေပမယ့္ ၿမဲျမံတည္ၿငိမ္ေနတာေတာ့မဟုတ္။ လႈပ္ရြေနျခင္းဟာ ဇိုက္ရဲ့အထိေတြေတြကိုတအားေၾကာက္ေနလို႔ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဘယ္လိုပဲေရလာေျမာင္းေပးလုပ္ေနေန ပထမဆံုးအေတြ့အႀကံဳကို မေၾကာက္ဖူးလို႔ခ်ီးစားေျပာရင္ေတာင္ ခ်ီးႀကိဳက္လို႔လို႔ႏိုႏိုးမွတ္ယူလိုက္မည္။

လည္ပင္းေပၚေရာက္လာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူေတြဟာ ႏိုႏိုးခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ၾကက္သီးထဖို႔လံုေလာက္သည္။ သူ႔ရဲ့တဟင္းဟင္းနဲ႔ညည္းသံေတြကလည္း ႏိုႏိုးနားထဲသို႔အလံုးအရင္းနဲ႔၀င္ေရာက္ေလေတာ့ ႏိုႏိုးေတြးမိတာ ႏိုႏိုးခႏၶာကိုယ္တစ္ကိုယ္လံုးအဖုအထစ္ေတျြဖစ္ေနၿပီလားလို႔ေလ။ ေအာက္ကႏိႈက္ေနတဲ့လက္က အတြင္းခံဝတ္ထားတဲ့ႏိုႏိုး မက္မြန္သီးႏွစ္လံုးေပၚထိထိမိမိဆုပ္ကိုင္လာေတာ့ ႏိုႏိုးခႏၶာကိုယ္ကအေပၚကိုပင့္ပင့္တက္ၿပီး ထိုလူ႔ဗိုက္နဲ႔သြားသြားပြတ္တိုက္သည္။

"ဟင္း~ အာ့! နာ~ ဟင္း~"

"ႏိုႏိုး ခနႂကြ"

ႏိုႏိုးဇိုက္ေျပာတဲ့အတိုင္း ကိုယ္ကိုႂကြေပးလိုက္ေတာ့ လံုခ်ည္အကြက္ေလးက တာ့တာ့ျပသြားသည္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပစ္ထုတ္လိုက္လို႔ ႏိုႏိုးလံုခ်ည္ကကိုရီးယားကားဆန္ဆန္လြင့္ရသည္လဲ။ ဗီဒိုလက္ကိုင္မွာခ်ိတ္ေနတဲ့ ႏိုႏိုးလံုခ်ည္ကလက္ျပႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ႏိုႏိုးအံႀကိတ္လိုက္မိသည္။ ေသခ်ာတယ္ လံုး၀ကိုေသခ်ာတယ္။

ရင်ခုန်သံအနီးဆုံး (ရင္ခုန္သံအနီးဆံုး)Where stories live. Discover now