True Love Always Win

Chapter 30

Minulat ko ang mga mata ko at ilang sandali pang pinagmasdan ang hindi pamilyar na ceiling sa paningin ko. Napatingin ako sa paligid, ang lahat ay hindi pamilyar, ngayon ko lang ito nakita. Lumipat ang tingin ko sa katabi ko.

Napangiti ako ng makitang himbing itong nakatulog. Tinignan ko ang sarili ko para alamin kung totoo ba ang nangyare kagabi. May damit naman na ako, pero hindi ko ito damit. Dahan-dahan akong tumayo upang hindi magising si James.

Napatili ako at pabagsak na napaupo sa kama ng maramdaman ang sakit.

"Grace, what's wrong?" Agad namang napabangon si James at lumapit sa akin.

Naluluha akong tumingin sakaniya.

"Damn," He said and hug me. "I'm sorry," He softly said.

Nanatili pa kami sa ganong ayus hanggang sa napagdesisyonan nalang namin na magpadeliver ng pag-kain. Pinilit ako ni James na dito muna sa kuwarto niya at aayusin niya lang ang kakainin namin.

Napabaling ulit ako sa buong kuwarto, it paint in a gray color, panglalakeng panlalake ang dating. I look at to my hand when I remember something from last night. OmyGod! I thought I'm dreaming, but it's not! It really have a ring in my right ring finger.

It was designed in a small diamond. I like it, it was simply but elegant. As a Doctor it was really suit on me, hindi malaki hindi rin maliit sakto lang.

Napatingin ako sa nagbukas na pinto napangiti ako kaya napangiti rin si James. Sabi na nga ba eh! Mas gwagwapo pa talaga siya pag nakangiti.

"The food is ready, should I carry you?"

I pouted, "I can walk!"

"Uhuh, let me see," He said and tilted in the door, he cross his arms over his chest as he waiting on me.

I slowly walk, it was still hurt but not a while ago because James already massage it. Lumakad ako pero paika-ika nga lang, nang nasa harap na ako ni James natatawang napa-iling nalang siya at inakbayan na ako para maalalayan.

We ate our breakfast and after that we decided to not to go in the hospital, James said I most be take a rest. I agree to that because my mine was really still in sore, I could still feel James his in inside of me.

I was quietly watching Netflix because James was in his phone again. Hindi nga pumuntang hospital, pero nasa hospital parin ang atensiyon niya. But I understand that because I'm a Doctor too.

Umupo sa tabi ko si James at seryoso paring kausap ang kausap niya sa phone niya. Inakbayan niya ako kaya sumiksik naman ako sakaniya.

"It's fine, kumalma ka lang," Saad nito.

Ah, siguro isa sa mga patience niya sa Pinas. Pinagpatuloy ko nalang ang panonood ko at kumain ng nachos.

Napatingin ako sa phone ko ng hindi naman ako umuwi kagabi ngunit wala atang tumatawag at naghahanap sa akin. Tiyak na nakarating na kila Lola Astrid na hindi ako umuwi kagabi kaya ireready ko na ang tenga ko.

Pinindot ko ang recent calls at namilog ang mata ko ng makitang tumawag si Lola Astrid kagabi at nasagot ito. Hindi ko siya sinagot, ngayon lang siya tumawag magmula ng nasa Pilipinas sila. Sinagot kaya ni James?

Napangiti ako pagpasok ko sa kuwarto ko dito sa hospital.

"How's your beautiful yours?" James ask.

"I can walk firmly now!" Pagtataray ko.

Napa-iling na natatawang tumayo si James para mayakap at mahalikan ako. "So it's fine now huh? we can do it again, here,"

Agad ko namang sinamaan siya ng tingin at pinalo ang braso niyang nakapulupot sa bewang ko. Natatawang umiling ulit si James at hinalikan ulit ang noo ko.