De Stagiaire

H3

De volgende dag loop ik met blauwe plekken op mijn bennen naar de klas. Ik had die nacht nagedacht over wat ik tegen Phil zou zeggen omdat ik na dat voorval met Jesse zo snel mogelijk naar huis ben gegaan.

ik loop naar het biologie lokaal want daar heb ik eerste uur en wacht om de hoek van het lokaal want iedereen staat bij de deur. Mijn vrienden vinden altijd dat ik me aanstel als ik ze uitleg dat ik bang ben dat ze me pesten als ik bij de rest van de klas ga staan dus sta ik zoals gewoonlijk alleen.

Dan komt de leraar om de hoek tevoorschijn met een stapel papier onder zijn arm. Achter hem aan zie ik Phil. Ik frons mijn wenkbrauwen als ik hem zie, waarom is hij hier. Maar dan voel ik de overheersende pijn in mijn maag. De pijn van schaamte maar dit is anders dan als ik word gepest dit is ..... nog erger.

ik had eigenlijk gehoopt dat ik hem even niet zou zien zodat ik na kon denken over wat ik hem zou vertellen. Zodra meneer van Dam (onze leraar) en Phil zijn langs gelopen sta ik op en loop samen met iedereen in de klas het lokaal binnen.

Zodra ik op mijn plek ga zitten naast Sarah kijkt Phil me aan. Ik kijk snel weg en probeer een gesprek aan te knopen met Sarah.

Na een tijdje vraagt Meneer van Dam om stilte. En nadat Jessie nog een 'geweldige' grap heeft verteld en zijn vrienden enorm lachen is iedereen stil.

"Goed laten we beginnen'' zegt Meneer van Dam. '' Ik heb de toets van vorige week nagekeken en die krijgen jullie nu terug.'' Hij wijst naar de berg papieren naast hem. Dan loopt hij weg van zijn bureau en deelt alle blaadjes uit. Als ik mijn toets krijg is het zoals ik had verwacht, een slecht cijfer.

Ineens krijg ik een flashback. Ik kon me die dag echt niet concentreren... ik huilden alleen maar. Dat was een van de eerste keren dat ze me ook gingen pesten met het feit dat mijn moeder dood is. Ik weet die dag nog precies.

Mijn ouders hadden ruzie zoals ze wel vaker hadden maar het was erger deze keer.... Mijn moeder is normaal rustig en probeert ruzies te vermeiden , maar deze keer was ze aan het schreeuwen en huilen alsof hij haar had gebroken. Gebroken in duizend stukjes die tegen elke muur door elke deur en tegen alle ramen aan vlogen, die alles aan flarden scheurt, terwijl elk stuk haar misselijkmakende geschreeuw weerkaatst.

ik zal die klanken nooit vergeten, en hoe ze daarna de deur uit rende met hem op haar hielen niet om sorry te zeggen, nee om het nog erger te maken. Ze rende weg van hem naar de auto, opzoek naar een mogelijkheid om te ontsnappen van die pijn. Zei was veel sneller dan hem en voor hij bij de auto was, was de auto al weg met haar achter het stuur.

Mijn vader vloekte haar nog na zwaaiend met het bierflesje in zijn rechterhand. Dat was waarschijnlijk het 10de biertje van die avond.

ik heb de hele nacht naar mijn moeder gebelt en ik heb voor het raam staan wachten tot ze terug kwam. Maar ze kwam niet terug........ nooit meer. Ze was dood,aangereden, ik was 13 en ik had geen moeder meer.

ik herleef alles en merk niet dat ik keihard aan het huilen ben totdat Phil me aanraakt op mijn schouder. Het is alsof ik in een bubbel zat met nare gevoelens en dat door zijn aanraking de bubbel knapt en ik alles om mij heen weer zichtbaar werd.

'' gaat het?'' Vraagt Phil. Ik zeg niets en probeer de tranen van mijn wangen te vegen maar zodra ik ze weg veeg komen er weer nieuwe. Dan kijk ik om me heen en zie tot mijn opluchting dat niemand in de klas mij nu ziet huilen. Nog een keer veeg ik de tranen weg en kijk ik op naar Phil

'' het gaat wel.'' Zeg ik iets minder zelfverzekerd dan ik wou. Ik hoop maar dat hij gelooft wat ik zeg

———————————————————————————————————