De Stagiaire

H5

De volgende dag probeer ik niet aan de woorden van vader te denken. Maar je weet waarschijnlijk wel hoe het gaat als je ergens NIET aan probeert te denk..... je gaat er juist aan denken

Dan hebben we nederlands les. Daar heb ik wel zin in. De nederlands leraares is namelijk heel aardig.

Zodra iedereen van de klas op zijn plaats zit staat mevrouw Poels op van haar stoel.

"Dus klas vandaag gaan we een film kijken!" Ze lacht en de hele klas gaat los.

Door het kabaal ,vooral veroorzaakt door jesse en lucas, heen proberen sommige leerlingen haar aandacht te trekken.

" Josephine? Josephine??" roepen ze.

Dat is ook zoiets cools aan haar, je mag haar gewoon bij haar voornaam noemen. Zo zegt ze: als ik jullie bij jullie voornaam mag noemen mogen jullie dat ook bij mij.

Dan kijkt ze op en ze staart door de klas totdat iedereen die praatte stil is.

"Goed Demi wat wil je vragen." Zegt ze lachend.

"Oww ja... umm welke film gaan we kijken?"

"Deze." Ze laat een dvd hoesje zien. "Hij heet Razend en ik denk dat je er waarschijnlijk wel eens van gehoort hebt."

Er ontstaat instemmend gefluister.

"Nou dan zet hem wel aan. En ow ja jullie hadden het waarschijnlijk al wel geraden maar we gaan een opdracht doen over deze film dus kijk goed."

Na wat gepruts met de beamer begonnen we met de film kijken.

Niemand pratte tijdens de film en toen we aankwamen bij een stuk dat de hoofdrol, sven, in elkaar word geslagen door zijn vader. Maar ik zie de film niet. Ik zie alleen mijn vader, dronken terwijl hij mij op de grond smijt. Ik voel aan mijn bovenbeen op de plek waar ik gister neer kwam. Ik voel de pijn niet als ik erop druk maar ik weet dat die er wel is. Ik kijk weer naar het scherm maar hou dat niet lang vol. Ik wend mijn blik gelijk weer af en ik weet dat ik hier weg moet. Even mijn gedachten normaal krijgen.

Ik struikel bijna van mijn stoel af als ik opsta en probeer zo normaal mogelijk de klas uit te lopen.

Als ik eenmaal op de gang sta merk ik dat ik huil. Dan hoor ik voetstappen naar me toe komen maar ik kijk niet op. Dan hoor ik de stem van Josephine.

"Gaat het?"

ik veeg mijn tranen van mijn gezicht en zeg

"Ja, het gaat wel."

"Meisje toch wat is er aan de hand."

"Ik ben gewoon heel moe en.... en ziek" verzin ik erachter aan.

"Dan kun je beter naar huis gaan."

"Ja misschien wel."

Ze geeft me een knuffel en dan loopt ze de klas weer in.

Ik loop naar huis nadat ik tegen de conciergie heb gezegt dat ik ziek ben. En nu kijk ik naar de vogels die sierlijk door de lucht vliegen. Ik wou dat ik wist hoe het is om te vliegen. Je door de wind te laten mee voeren naar plekken waar je nog nooit bent geweest. Dat lijkt mij zoon vrij gevoel. Veel beter dat de kooi waar ik het gevoel heb in te zitten.

____________________________________

Ik ga nog niets verklappen maar er komen bijna ook blije stukjes aan
: )))))

ik heb nu al zin om het te schrijven

Xxx

xSuzyQ