De Stagiaire

H23

Ik word wakker. Bezweet en doodsbang. Ik ga snel zitten en trek mijn knieën naar me toe.

"Het was een droom. Het was niet echt. Het was een droom. Het was niet echt." Ik herhaal die zinnen duizend keer niet zeker wetend of ik ze hardop zeg of ze alleen maar denk. Maar dat boeit me ook niet.

"Het was een droom. Het was niet echt. Phil is niet dood."

"Phil!" Schreeuw ik door de kamer. Nu pas kijk ik om me heen. Een rilling gaat door me heen. Het ziet er niet zo uit als in mijn droom.

Ik sta op. Ik loop naar de deur en zodra ik de deurklink wil pakken zie ik dat mijn hand heel erg aan het trillen is. Ik open de deur en kom in een witte gang die allebei de kanten ver uitstrekt. Ik besluit naar links te gaan en ik open elke deur en kijk of Phil binnen is. Maar ik vind hem niet. Tot ik bij de laatste deur aan kom. Ik neem een hap adem niet weten wat ik ga doen als Phil niet hier binnen is. Maar voor ik de deur open doe gaat de deur al open. Twee hemels blauwe ogen vinden die van mij.
Ik hap naar adem.

Phil.

Hij slaat zijn armen om mijn middel, tilt me op en draait me rond in de lucht. Mijn armen liggen om zijn nek. Voor Phil een rondje kan draaien kreunt hij. Hij zet me op de grond en ik kijk hem aan. Hij grijpt naar zijn schouder. Nu pas merk ik dat er een verband om zijn schouder zit. Ik haal langzaam zijn hand weg van zijn schouder. Dan omlijst ik zijn gezicht met mijn handen.

"Gaat het?" Vraag ik. Hij glimlacht en fluistert:
"Ja." voor hij zijn lippen op de mijne plant.

Een warm gevoel glijd door mijn lichaam. Dat heb ik elke keer als ik hem zoen en ik weet niet of ik er ooit aan zal wennen. Ik hoop het niet.

"Gaat het met jou?" Vraagt hij dan.

Ik zucht als antwoord.
"Ik weet het niet."

"Hè, het komt helemaal goed okee. Daar zorg ik persoonlijk voor." Ik glimlach Phil is zo lief.
Dan plant hij weer een kus op mijn lippen.

"Olivia?" Vraagt een meisjes stem onzeker. Ik trek me terug uit de kus en kijk naar waar de stem vandaan komt.

"Carrie!?" Schreeuw ik bijna.

"We moeten praten." Zegt ze terwijl ze van mij naar Phil kijkt en terug.
Nu snap ik pas wat ze denkt. Ik ben hier aan het zoenen met een wildvreemde voor haar en hij is vrij oud vergeleken met mij.

Ik trek me terug uit de omhelzing van Phil en Carrie komt naar me toe gelopen. Ze pakt mijn arm en sleurt me een random kamer in.

"Is dat Phil!?" Vraagt ze. Ik frutsel aan mijn shirt.

"Liv!" Zegt ze.

"Ja." Zegt ik zacht.

"Liv! Hij is echt 25 ofzo!" Schreeuwt ze.

"21" zeg ik.

"Nog steeds! Hij is dan wel heel vaak blijven zitten. Ik kan niet geloven dat hij in je klas zit! Hij kan zelfs de leraar zijn!" Haar ogen puilen uit.
Dan is het even stil. Schuldgevoel bekruipt me. Mijn hard klopt in mijn keel en mijn handen gaan zweten. Ik kijk Carrie niet aan maar staar naar mijn voeten. Dan gaat de deur open. Phil staat in de deur opening met een verontschuldige blik. Hij kijkt van mij naar Carrie en terug.

"Ummh Liv er zijn twee politie agenten die je willen spreken." Ik frons mijn wenkbauwen en loop met hem mee de kamer uit terwijl Carrie mij volgt.
In de gang staan twee politie agenten. Een rond de 29 en de andere 40 schat ik. Een van de twee vraagt: "Olivia Annebeth Greenrose?"

"Dat ben ik." zeg ik.

"Wilt u even mee komen. We hebben wat vragen." Vraagt de andere. Ik knik en loop met hun mee een kamer in.

-----------------------------------------------

Heyy wat vinden jullie? En ik heb besloten om het boek nog verder te maken dus hij is nog lang niet af :p

Btw ik heb hoofdstuk 9 verandert. Lees dat please dan snap je het beter ;)

Comment, like??

xSuzyQ