De Stagiaire

H22

"Als hij jou nooit had ontmoet was hij nooit neergeschoten!"
Zijn stem echot door de kamer. Ik zet een paar stappen achteruit.

Ik weet wat dit is. Precies mijn vader. Hij heeft pijn door zijn beste vriend die in het ziekenhuis ligt en dat gaat hij tegen mij gaat afreageren.

"Blijf gewoon van hem af!" Schreeuwt hij.
Dan hoor ik een hoge piep. In een miliseconde draai ik mijn hoofd naar het geluid. Het geluid komt uit een apparaat naast Phils bed.

Zijn hardslag stopt.

"Is hij...." fluister ik ookal weet ik het antwoord. Ik loop langzaam naar hem toe.

"Ga bij hem weg!" Schreeuwt Dan terwijl hij mijn pols grijpt en me naar achter trekt met zo een kracht dat ik naar achter vlieg en op mijn rug valt.

Au

'Wat is er mis met hem!' Denk ik bij mezelf.

"Nee, neeeee." Zegt Dan gevolgd door wat scheldwoorden. Ik kijk op en zie hem staan bij Phil. Hij probeert hem te reanimeren maar het lukt niet. De piep blijft maar door gaan in een oorverdovende hoge toon.
Dan gaat de deur open en er komen duizenden dokters en zusters binnen. Ze gaan rond Phil staan. Ik krabbel overeind en loop naar Phil toe. De zusters duwen me weg maar ik kan nog een glimp opvangen van Phil.

Een bleek gezicht en overal bloed. Ik schrik en doe mijn hand voor mijn mond. Ik probeer nog steeds bij hem te komen maar het lukt niet. Dan draait een dokter naar me toe zijn ogen bijna helemaal zwart. Hij pakt mijn pols en duwt me de kamer uit. Dan slaat hij de deur achter me dicht en draait hem op slot.

"Nee!" Schreeuw ik

Ik sla op de deur. Mijn handen zijn rood. De witte deur is besmeurd in bloed. Mijn vingers krassen over de deur maar er komen geen streepen. Ik schreeuw nog steeds ook al merk ik het niet meer. Ik doe mijn ogen dicht en bonk met mijn vuisten op de deur. Ik hurk en ga op de grond liggen. Ik krimp ineen tot ik in peutus houding lig

Als ik mijn ogen open ben ik in een wacht kamer. Ik weet niet hoelang mijn ogen dicht waren. De kamer is helemaal leeg en de muren zijn zo wit dat het bijna pijn doet aan mijn ogen. Mijn handen en kleren zijn helemaal schoon. Dan komt er iemand binnen. Drie politie agenten en in het midden een man. Hij heeft vieze kleren aan en er zitten kleine bloed spetters op. Mijn ogen gaan naar zijn gezicht. Het is mijn vader. Hij lacht. Als een gestoorde gek. Hij doet geen moeite om uit de greep te komen van de twee mannen naast hem.

"Hij is dood hè schatje." Zegt hij met een net zo gekke stem als dat hij lachte.

"Hij is dood!" Hij lacht weer en de mannen sleuren hem mee. Maar voor hij de hoek om loopt slaat hij de mannen heel hard op hun hoofd en buik. Ze vallen op de grond. Nog een creepy lach en ik druk mijn nagels in mijn handpalmen. Ik wil weg rennen naar ik kan niet bewegen. Ik sta op maar voor ik kan lopen rent mijn vader naar me toe hij duwt me tegen de muur met zijn handen om mijn nek. Ik krijg geen adem en terwijl mijn vader voor mijn ogen gestoord lacht zie ik kleine zwarte vlekjes in mijn blikveld. Er komt bloed uit zijn mond. Dik en rood. Het druipt op mijn shirt.

"Hij is dooood." Zegt hij weer.
Maar ik hoor het niet. Ik zie alleen zwart.

---------------------------------------------

Cliffhangerrrr...........
Happy new year <3

Comment, like?

xSuzyQ