De Stagiaire

H4

Na dat gesprek liep Phil weg en naast meerdere keren bezorgt naar me kijken hebben we niet meer gepraat die les en de rest van de dag vloog voorbij.

Toen ik die middag mijn huis binnen liep en door de gang op een bank ik de woonkamer neer plofte dacht ik weer aan mijn biologie. Laat ik even het huiswerk maken. Ik pak mijn biologie boek uit mijn tas en doe hem open. Zodra ik hem openmaak valt er een briefje uit. Ik zucht... mijn toets. Ik kijk nog even naar de grote cijfers 4,3 die in de hoek in rood zijn geschreven. Een 4,3. Een 4,3 zo slecht ben ik in biologie, zo slecht ben ik in het opnemen voor mezelf, zo slecht ben ik in het terug vechten, zo slecht ben ik in.... Alles. Ik kan niets goed doen.

Dan hoor ik iemand half de trap af vallen. Ik kijk op, niet verast om mijn vader daar te zien met een grote glazen fles in zijn rechter hand. De fles in halfvol met een geel achtige vloeistof en ik hou mijn neus dicht terwijl de stank van alcohol steeds erger word.

Hij strompelt naar me toe. Dan ziet hij mijn bio toets op de grond liggen en ik hoor hem grommen terwijl hij het blaadje van de vloer oppakt. Ik kijkt er even aandachtig naar en dan kijkt hij weer naar mij.

'' Wat is dit?!'' zegt hij en de woorden komen onhandig uit zijn mond alsof ze struikelen over zijn tong. Ik begin te beven en ik weet dat hij geen antwoord wil op de vraag.

"En wanneer wou je me dit gaan vertellen?! Ik weet bijna zeker dat je dit al heel lang achterhoud.''zijn hele lichaam schommelt niet instaat om recht overeind te staan.

"Nee ik kreeg hem vandaag terug." zeg ik zachtjes.

''Jaja en hoe weet ik dat je niet liegt! Ik weet zeker dat als Annabeth hier nog was ze jou erg zou straffen. Hoe kun je zoiets achterhouden! Voor je eigen vader!''

Terwijl hij praat zwaait hij wild met het papier en zijn whisky fles.

Dan laat hij zijn whisky fles met een klap vallen en het blaadje ook en trekt hij me omhoog aan mijn shirt. Hij houd mijn shirt nog steeds vast als hij verder praat.

'' Ik weet precies wat je moeder zou doen als ze hier zou zijn.'' zijn bedwelmende adem laat me bijna stikken en als hij me eindelijk los laat duwt hij me keihard op de grond.

'' Ze zou je niet jou leven laten vergooien met je mini IQ. Misschien zal dit je wel leren!''

Dan klets zijn handpalm tegen mijn wang en ik hou mijn handen beschermend zijn richting in, voorbereidend op de volgende klap. Maar die komt niet. Nee ik tegendeel hij begint keihard te lachen. Een martelende lach die mijn binnenste open scheurt en me laat inzien dat hij of gestoord is of.... hij me graag pijn doet. Zo graag dat hij erom lacht. Om míj lacht, om mijn domheid. Mijn gedachten dat ik misschien met mijn handen zijn slag zou kunnen afweren.

Ik kijk op naar hem en voor hij beseft wat er gebeurt krabbel ik snel overeind en ren mijn kamer in. Waar ik veilig ben. En ik doe mijn deur gauw op slot.

-------------------------------------

Hoi

effen voor de duidelijkheid Annebeth is haar moeder.

hope you liked it

xSuzyQ