De Stagiaire

H6

Ik loop mijn huis binnen en gelijk zie ik mijn vader bij de kast staan. Hij heeft een fotolijstje in zijn hand. Ik weet precies wat er op de foto staat ookal zie ik hem niet. Het is een foto van mam. Met op de achtergrond een grote waterval. De foto is gemaakt bij mijn ouders huwelijksreis door mijn vader.

Ik loop geruisloos naar mijn vader en hij merkt niets. Zodra ik dichterbij kom zie ik zijn schouders schokken en ik zie tranen over zijn wangen rollen.
Ik snap het niet. Hoe kan deze man dezelfde zijn als die mij gister in elkaar sloeg. Hoe kan zo'n vreselijke man zulke gevoelens hebben.

Het is alsof mama net pas dood is. Alsof we nu bij haar begrafenis zijn. Het voelt zo echt alsof ik het gras.kan voelen onder mijn voeten en de geur van de bomen kan ruiken.
Ik kom een stapje dichterbij en kijk meelevend naar mijn vader.
Dan zet ik nog een stap en ik probeer de foto te zien. Maar ik maak teveel geluid. Hij draait om en heel even zie ik zijn kwetsbare gezicht maar al snel veegt hij zijn tranen af en zie ik zijn normale boze blik die bijna kan doden.

"En wat doe jij hier!?"zegt hij

"Hoor je niet op school te zijn!"

"Waarom heb je mama's foto? En waarom huil je er om."

"Mijn vraag is: waarom ben jij niet op school. "
Ik weet niets te zeggen.

"Laat haar foto los."ik probeer het vastberaden te laten klinken maar dat lukte niet echt.

"Je mag niet om haar huilen. Je bent een monster en je verdient haar niet."

Dan smak ik tegen de muur terwijl het fotolijstje tegen mijn wang knalt en op de grond uit elkaar barst. Dan duwd hij me tegen de voordeur en mijn hoofd bonkt tegen het hout.

"Hoe durf je zo tegen me te praten"
hij slaat me met zijn vuist terwijl hij me nog steeds tegen de deur drukt. Ik zie sterretjes voor mijn ogen.

"Ik wil je nooit meer zien. Nooit."

Dat laatste woord zegt hij zacht.
Dan opend hij de deur en duwd me naar buiten. Ik smak tegen de grond met mijn gezicht op de stenen
De regen knalt op me neer en ik proef bloed.
Ik zie mijn vader nog in de deuopening staan. Dreigend om weer naar me toe te gaan.

Ik struikel overeind en ren weg zo hard als ik kan.

Ik ren de straat over en wil de stoep op lopen terwijl ik achter me kijk om te zien of mijn vader achter me aan rent. Dan struikel ik en alles word zwart.

Een tijdje zie ik alleen zwart en ik krijg mijn ogen ook niet open maar ik hoor en gebonk. Iemands hart tegen mijn lichaam. Ik voel warmte en ik hoor de regen neer komen op iets van plastic. Ik voel de regen niet, ik voel alleen twee armen die mij dragen.
Dan val ik laangzaam in slaap op het ritme van zijn hart.

-----------------
Heyy

Hoe vond je het??

Xxx
xSuzyQ