Ψιχαλίδες

Κεφάλαιο 3°

°•Σιγα σιγά, πριν την αυγή, θα δεις πως όλη η ζωή αλλαζει... Στις Μοίρες, η μοιρα αλλιώς κυλά και αντί να γαληνευει , εκείνη παίζει και γελα...•°

Γέλια ακούστηκαν στην αυλή και η Λενιώ σηκώθηκε αμέσως. έτρεξε στο παράθυρο και σαν είδε το Γιώργη να περπατά με την Αρετή, άνοιξε αμέσως τη πόρτα.
"Που ήσουν; Νόμιζα θα ερχόσουν κατευθείαν! Η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει!"

"Ηρέμησε μάνα! Μαζί μου είναι και φοβάσαι;" έσπευσε να τη καθησυχάσει ο Γιώργης μα εκείνη τον αγριοκοίταξε

"Κατέβηκε ο Σήφης..." του είπε σοβαρή. "Όταν λέω, να είναι εδώ, θα είναι εδώ!" η Λενιώ έδειχνε φανερά αναστατωμένη ώσπου πίσω της ξεπρόβαλε ο Ορέστης.

"Σου είπα και πριν, να ηρεμήσεις. Ο Γιώργης ξέρει να προστατεύει τόσο τον εαυτό του, όσο και τους γύρω του..." είπε με έμφαση προσπαθώντας να κατευνάσει το κλίμα "Παρόλα αυτά, οι πολλές οι τσάρκες μεταξύ σας κομμένες. Αντιληπτό;"

"Ποιος είναι ο Σήφης;" ρώτησε η Αρετή τραβώντας τα βλέμματα πάνω της

"Φώναξε κάποιος το όνομα μου;!" ένας τύπος γύρω στα 35 βγήκε από το σπίτι και αμέσως εισέπραξε την άγρια ματιά του Ορέστη . Έμοιαζαν παρα πολύ μόνο που εκείνος ήταν ίσως λιγάκι πιο αδύνατος συγκριτικά με τον Ορέστη. "Εσύ να φανταστώ είσαι η Αρετή!"

"Όπως βλέπεις τα σερνικά του σπιτιού μας, έχουν και αίσθηση του χιούμορ..." σχολίασε από δίπλα της ο Γιώργης και προσπερνώντας τη ευγενικά, άνοιξε τα χέρια του και αγκάλιασε το Σήφη. "Καλώς ήρθες θείε! Γερός και δυνατός!"

"Καλώς σας βρήκα! Κακό σκυλί, ψοφο δεν έχει, δε λένε; Και τώρα κάνε στην άκρη να γνωρίσω τη πηγή της ανησυχίας της Λενιώς! Έχω να τη δω να ανησυχεί πάνω από δέκα χρόνια!"

Ο Σήφης έκανε δύο βήματα προς το μέρος της και γυρίζοντας ελαφρώς το κεφάλι στο πλάι, τη κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. "Βγάζει μάτι πως δεν είναι από δω! Έχει άλλο αέρα! Είναι ατίθαση τούτη δω!" σχολίασε μπροστά της και έπειτα συστήθηκε και επίσημα "Σήφης! Αδερφός του αγελαστου και θείος του Γιώργη!" η Αρετή χαμογέλασε ρίχνοντας παράλληλα μια ματιά στον Ορέστη που όπως ακριβώς το περίμενε, τον στραβοκοιταζε στο χαρακτηρισμό του.

"Αρετή! Κόρη της Λενιώς και πρωτοεμφανιζόμενη!" απάντησε και εκείνη με θάρρος και ο Σήφης γέλασε.

"Δε πάμε μέσα να πούμε τα υπόλοιπα;" πήρε θέση η Λενιώ

"Ποτέ θα σταματήσεις να φοβάσαι; Κανείς δε με πειράζει εμένα. Ούτε το μούλικο του Διονύση, ούτε ο ίδιος. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!"