Ψιχαλίδες

Κεφάλαιο 12°

"Σου το είπα πως θα γίνουμε χάλια!" εσκουξε γελώντας με όση δύναμη της είχε απομείνει και ο Γιώργης έκοψε το τιμόνι δεξιά στο χωματόδρομο και πάρκαρε. Ήταν γεμάτη παγωτό. Η ιδέα του για λίγη δροσιά κατά την επιστροφή αποδείχθηκε καλή μεν μα ανεπιτυχής αφού στις πρώτες κι όλας λακούβες που συνάντησαν μπαίνοντας στον αγροτικό δρόμο,  το παγωτό απλώθηκε μέσα στη μούρη της.
"Μη με κοιτάζεις έτσι!" παραπονέθηκε δίχως να χάσει τη γλυκύτητα της "Αν δε με φάνε οι μύγες μέχρι να φτάσουμε θα είναι θαύμα!" αστειευτηκε και δίχως ενδοιασμούς συνέχισε να τρώει όσο παγωτό έμεινε στο χωνάκι ενώ εκείνος έμεινε να θωρεί τις κινήσεις. "Δε σου δίνω...! Αν αυτό είναι που κοιτάζεις! Σου είπα να πάρεις δύο μπάλες και εσύ..." η φωνή της κόπηκε όταν ο Γιώργης σήκωσε αξαφνα το χέρι του και εκείνη στη κίνηση, μαζεύτηκε προς το τζάμι.

"Φοβήθηκες;" ρώτησε  μπερδεμένος

"Με συγχωρείς..." η φωνή της είχε αλλάξει ολοκληρωτικά. "Δεν αισθάνομαι άνετα στα αγγίγματα..."

"Μοιάζεις σαν να φοβήθηκες ότι θα σε χτυπήσω..." Η Αρετή ξεροκαταπιε μα δεν απάντησε "Ήθελα μόνο να κάνω αυτό ..."  Ο Γιώργης σήκωσε εκ νέου το χέρι του και αγγίζοντας την απαλά στο μάγουλο, καθάρισε με τον αντίχειρα του όσο παγωτό είχε πάνω στη μύτη της. Μα δεν το τράβηξε, αντιθέτως έμεινε εκεί... Το χέρι του χάιδεψε το μάγουλο της ώσπου έκανε λίγο ακόμα προς τα πίσω το κεφάλι της τόσο όσο μπορούσε μέχρι που ακούμπησε στο παράθυρο.
"Είσαι πανέμορφη το ξέρεις;" είπε σιγανά και εκείνη τα έχασε "Μα κάτι μου λέει πως τούτη η ομορφιά πέρασε αρκετά..." συνέχισε τραβώντας το χέρι του προς τα πίσω. "Με συγχωρείς αν σε έκανα να νιώσεις περίεργα δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου .." Απολογήθηκε σαν αντιλήφθηκε πως ήταν ακόμα μαζεμένη

"Δεν είναι ανάγκη να ζητάς συγνώμη Γιώργη... Έχεις δίκιο. Απλώς δεν αισθάνομαι άνετα ακόμα για να συζητήσω κάτι τέτοιο..."

"Άρα όντως κάτι σου συνέβη έτσι;"

"Μπορεί... Όπως και να έχει, ότι και να έγινε έχει τελειώσει πια..."

Ο Γιώργης σε γενικές γραμμές είχε αντίληψη και καταλάβαινε τι άτομα είχε απέναντι του. Η Αρετή όμως ήταν ένα κλειστό βιβλίο που δε μπορούσε να διαβάσει. Οι αντιδρασεις της ήταν μη αναμενόμενες μερικές φορές ενώ πάλι άλλες ήταν εντελώς προβλέψιμες.
Σαν να είχε πολλές προσωπικότητες σε μια και κάθε φορά ανάλογα με τον συνομιλητή της φανέρωνε και το κατάλληλο πρόσωπο. Ένιωσε πως ήθελε πάση θυσία να μπει σε εκείνο το λαβύρινθο του μυαλού της και να ανακαλύψει ποια πραγματικά είναι μα δε του το έκανε εύκολο.
Τα τείχη της ήταν καλά υψωμένα και ανάθεμα τον, δεν έβλεπε διόλου προς μέσα...