Ψιχαλίδες

Κεφάλαιο 15°

Έχει παγωνιά εδώ μέσα.
Δε φταίνε όμως τα παράθυρα μα μήτε και η ώρα... Η παγωνιά βγαίνει από τη ψυχή μου και αισθάνομαι σαν να έχω τα χέρια μου δεμένα. Δε γινόταν να μη τρέξω πίσω τους. Δε μπορούσα να μείνω...

Οι τοίχοι του σπιτιού μοιάζουν με φαγανες έτοιμες να με γκρεμοτσακίσουν.
Είμαι μόνη...
Εγώ και η εικόνα του Ορέστη να κρατάει στα χέρια το κατωχρο σώμα του Κωσταντή και να τρέχει ενώ πλάι του, έτρεχε να φέρει το αμάξι και ο Σήφης κλαίγοντας.. Η πρώτη σκέψη σαν αντίκρυσα τούτη την εικόνα ήταν ο ίδιος ο Κωσταντής. Εκείνο το ανέμελο γέλιο του αλλά και η αγριάδα που έβγαζε σαν τον έβλεπα στα κτήματα.
Ποιος θα έκανε κάτι τόσο βάναυσο σε ένα τέτοιο παλικάρι;
Όλοι ήταν σίγουροι πως τον εχωσαν στους θάμνους για να πεθάνει αργά μα εκείνος κατάφερε και σύρθηκε ως το δρόμο. Κατάφερε και τους έφτυσε κατάμουτρα...

Κάνε θεέ μου να ζήσει...
Δε ξέρω πως θα μπορούσα να διαχειριστώ ένα τέτοιο θάνατο.
Ίσως δε τον ξέρω καλά αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ειναι ένα νέο παιδί γεμάτο ζωή και κανένας δεν έχει δικαίωμα να του τη στερήσει...

Τα φώτα στο σπίτι είναι κλειστά και επέλεξα να ανάψω τη μικρή λάμπα λαδιού που έχει η μάνα στη κουζίνα. Δε θέλω ένταση. Δε θέλω ήχους. Δε θέλω επαφή με τίποτα...
Το αλκοόλ έφυγε βίαια από τις φλέβες μου και πλέον αρχίζω να συνδέω τα κομμάτια της πραγματικότητας ένα προς ένα.
Τι έκανα θεέ μου;
Τι θα γινόταν αν ο Σήφης αργούσε έστω και ένα λεπτό;
Πως θα αντικρίσω τη μάνα μου;
Πως θα αντικρίσω τον ίδιο τον Ορέστη;

Ίσως πρέπει να τα μαζέψω και να φύγω πίσω πριν διαλύσω ένα σπιτικό και τη καρδιά της μάνας. Ποια κόρη θα έκανε κάτι τόσο ποταπό ανάθεμα;! Αυτό θα κάνω ... Θα τους πω ότι φευγω μόλις γυρίσουν.
Δε θα πω ψέματα στον εαυτό μου και παραδέχομαι πως τον λαχταρούσα με όλο μου το είναι. Ήθελα να με αγγίξει. Ήθελα να τον νιώσω. Ήθελα χωρίς ντροπή να του δώσω ακόμα και το κορμί μου απόψε...και κάθε αύριο που θα γίνει απόψε...
Ξεδιάντροπο έτσι;
Πολύ...

Από τη πρώτη μέρα  που τον είδα, αυτός ο άντρας είχε ένα τρόπο να μου δείχνει ότι δε παίζει. Ότι πρέπει να μείνω έξω από τα λημέρια του. Να πάρω απόσταση. Μου έδειξε εξ αρχής πόσο επικίνδυνος είναι μα εγώ αντί να μείνω μακριά, ολοένα και έβρισκα καταφύγιο κοντά του. Σαν μαγνήτης..  Με τραβάει και δε μπορώ να κάνω πολλά...
Είναι τόσο άγρια όμορφος... Τόσο θελκτικος και τόσο απρόσιτος...
Δεν είναι παιδάκι...
Είναι ένας άντρας και στη θέα και μόνο των χεριών του, το κορμί σου τρέμει...