Ψιχαλίδες

Κεφάλαιο 7°

°•Επιμενεις να διεκδικείς κάτι που δε θα έχεις ποτέ και το ξέρεις... η μήπως πιστεύεις πως θα έχεις; Πολλοί προσπάθησαν, λίγοι το πέτυχαν...•°

Τα ξύλινα τσόκαρα που φορούσε χτυπουσαν ρυθμικά στο πέτρινο δρομάκι και εκείνη ανέμελη και ήρεμη, κατηφόριζε με προορισμό τη γυναίκα με τα πιο μαγικα χέρια σε όλο το χωριό. Ήταν η μόνη ξένη που πήγε και κατάφερε όχι απλά να εγκατασταθεί αλλά να εισπράξει και την αγάπη όλων.  Ο Λάμπρος, ο άντρας της, τη γνώρισε σε ένα ταξίδι του στο Ρέθυμνο και ύστερα από κόπο, την έριξε τελικά και εκείνη τον παντρεύτηκε. Βέβαια η μοίρα δε της χαμογέλασε τόσο αφού τρία χρόνια μετά το γάμο, την παράτησε για μια άλλη μα προς έκπληξη της, το χωριό όχι μόνο πήρε το μέρος της, αλλά ανάγκασε με την αρνητική του στάση και το Λάμπρο να φύγει.
Δεν ήταν μεγάλη, βαριά βαριά τριάντα πέντε μα το μυαλό της έκοβε σαν ξυράφι. Δεν υπήρχε κοπέλα για κοπέλα στο χωριό που να μη την επισκέφθηκε για να της ράψει φουστάνι αλλά και για να της πει φυσικά και το περιβόητο φλιτζάνι της.

Στη Κρήτη όσο σκληρή κι αν φαινόταν σε κάποιους η ζωή, γεμάτη με χωράφια, τρακτέρ, εργασία άλλο τόσο έκρυβε εκπλήξεις η καθημερινότητα των κατοίκων. Όχι φυσικά για τους ίδιους μα για τους ξένους.
Ποιος θα φανταζόταν άλλωστε πως ένας νταβραντισμενος άντρας δύο μέτρα θα πίστευε σε στοιχειά τους δάσους, σε σκιερούς στρατιώτες , σε νύμφες και νεράιδες; Κι όμως...
Ίσως πλέον η λεγόμενη μαγεία να χάνονταν σταδιακά μα οι δεισιδαιμονίες των κατοίκων κρατούσαν καλά. Μύθοι, ιστορίες, παραμύθια...
Για κάθε βουνό, λίμνη και σοκάκι σε εκείνα τα μέρη όλο και κάτι θα άκουγες ενώ όσο πιο απομακρυσμένο ήταν ένα χωριό τόσο περισσότερους θρύλους είχε.

Για τις Μοίρες , πέρα από τους συνηθισμένους μύθους, οι πιο σκοτεινοί ήταν δύο.
Οι νύμφες των υδάτων κατά το τρύγο και η κυρά της λίμνης των στεναγμών.
Και οι δύο ήταν αξίζουν τρομακτικές όσο όμορφες κι αν ηχούσαν στα αυτιά...
Είτε έβλεπες τη νύμφη είτε τη κυρά, το αποτέλεσμα ήταν ίδιο... Εξαφάνιση...
Παλικάρια και παλικάρια χάθηκαν στα βαθιά φαράγγια ανά τα χρόνια και η αιτία ήταν πάντοτε αυτή...
Ίσως κάποιος ξένος γελούσε με αυτό μα αρκετοί κάτοικοι ηλικιωμένοι κυρίως, το έβλεπαν όχι απλά σαν δεισιδαιμονία μα σαν "παράδοση" πια του τόπου τους. Ένα "λαϊκό" καθημερινό φαινόμενο που απλά αποδέχεσαι και προσέχεις...
Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που "σφράγισαν" τη λίμνη των στεναγμών πενήντα χρόνια πριν...
Τότε η βλάστηση εκεί δεν ήταν τόσο χαοτική και τα νερά ήταν πιο καθαρά...
Υπήρχαν μονοπάτια και δρόμοι ενώ η πρόσβαση ήταν εφικτή ακόμα και με το κάρο.