Ψιχαλίδες

Κεφάλαιο 19°

                          ~~~~~~~~~~~~~
                 Πόσο δύσκολο είναι πια;
                   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν είχε ιδέα πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που της είπε και ούτε ήθελε όμως να φύγει μακριά. Εδώ που έφτασαν η ένταση ανάμεσα τους είχε κορυφωθεί ξεκάθαρα και δεν έπαιρνε αναβολή...
Ίσως ποτέ δεν της έδειξε κάποιο σημάδι για τα αισθήματα του, μα από την άλλη, είχε; Η Αρετή εφτασε σε σημείο να πιστεύει πως ίσως όλα αυτά είναι μέσα στο κεφάλι της ή πως απλά κυνηγάει και η ίδια ένα συναίσθημα που δεν υπάρχει για να νιώσει λιγάκι ποθητή... Να νιώσει πως ίσως κάποιος εκεί έξω τη βλέπει με άλλα μάτια και όχι σαν σκεύος ηδονής ή σάκο του μποξ όπως ο πρώην της. Ήθελε να του πει τόσα πολλά μα έστεκε πίσω του σαν σκιά ξέροντας ότι την ένιωθε και αδυνατώντας να μιλήσει. Τι ήθελε τελικά από εκείνον και η ίδια;
Τι αναζητούσε και αυτός με τη σειρά του;
Έπαιζε η φαντασία της παιχνίδια ή ήταν διατεθειμένη τελικά να πάρει πάνω της μια ακόμα αμαρτία ρίχνοντας τα μάτια σε ένα ξένο άντρα;
Η Νανά της είπε να κάνει πίσω και εκείνη βρέθηκε να τρέχει εν γνώση της από πίσω του δίχως να ξέρει γιατί...
Τελικά δεν ήξερε τίποτα αφού όσα ερωτήματα κι αν έθετε η απάντηση ήταν ίδια. Η άγνοια...

"Δε σου οφείλω εξηγήσεις για όσα άκουσες,  αλλά..."  Βρήκε το σθένος να πει μα σταμάτησε να μιλάει σαν τον είδε να σηκώνεται ενώ σαν γύρισε προς το μέρος της και έκρυψε το φως του ήλιου με το κορμί του, σώπασε μέχρι και η ανάσα της.. Ήταν πελώριος και έχοντας το κορμί του τόσο κοντά στο δικό της , όλη της η άμυνα πήγαινε περίπατο. Ήθελε απεγνωσμένα να του φωνάξει...Να του ζητήσει να πει έστω μια λέξη αλλά εκείνος απλά τη κοίταγε. Έμοιαζε θαρρείς και έψαχνε με τη σειρά του τις λέξεις αλλά στη δική του περίπτωση, υπήρχαν απαντήσεις.

"Μίλησε μου , πες κάτι!" ζήτησε μην αντέχοντας άλλο τη στάση του και η απάντηση που τόσο ήθελε , ήρθε ευθύς αμέσως με πράξεις...

Το χέρι του ανέβηκε σιγά σιγά προς το λαιμό της και φτάνοντας στο κατάλληλο ύψος , τυλίχθηκε σαν φίδι γύρω του. Του ζήτησε να μιλήσει και εκείνος επέλεξε να τη γραπωσει από το λαιμό...
"Έτσι λύνεις εσύ τις διαφορές σου;" παρά τη στάση των κορμιών τους, η Αρετή κρατήθηκε στο ύψος της.

Ήθελε τόσο να του αντισταθεί και το προσπαθούσε μα ήξερε πως  ήταν μάταιο. Ούτε η αίσθηση του πνιγμού ήταν αρκετή για να τη κάνει να αντιδράσει πραγματικά ενώ μόλις το χέρι κλείδωσε εντελώς , τη γύρισε αργά αργά προς το νερό. Δεν τη πονούσε και η αλήθεια ήταν πως ακολούθησε οικειοθελώς τη κίνηση του χεριού του, μα το κράτημα του ήταν τέτοιο που και να ήθελε δεν άφηνε περιθώρια διαφυγής.