Μισό μπουκάλι Μπρούσκο, λίγο γάργαρο νερό και η κυρά βγήκε μέσα στα αγιάζι...
Στάθηκε απέναντι και κοίταξε τρομαγμένη...
Οι μοίρες μέθυσαν , έμπλεξαν τις κλωστές τους και στης ζωής τον αργαλειό τα έβαψαν όλα κόκκινα...
Πόσα είδη υπάρχουν άραγε;
Το κ...
•°°•Κάθε άνθρωπος έχει δύο ζωές... Αυτή που ζει και αυτή που θα ήθελε να ζήσει...•°°•
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι να κοιτάζω τα χέρια μου κάτω από τις ιτιές και να κλαίω από το πόνο. Χέρια τα οποία έσκαβαν δίχως εργαλεία τη γη για να τη δουν να ανθίζει και παραμέριζαν το αποτέλεσμα αυτής. Τι ήταν λίγες γρατσουνιές και λίγα αίματα μπροστά σε ένα ευωδιαστό ποτήρι Μπρούσκο; Έτσι έλεγε πάντα ο πατέρας μου και εγώ σαν ήμουν πιτσιρίκι δε το καταλάβαινα... Μέχρι που τον έχασα. Μέχρι που έπρεπε να μπω εγώ στη θέση του και να γίνω εγώ πατέρας... Τόσο για μένα, όσο και για το Σήφη.
Μεγαλώνοντας σαν ορφανά από γυναίκας χάδι, χτίσαμε και οι δύο ένα χαρακτήρα πιο σκληρό και αποστασιοποιημένο. Ο κάθε ένας, με το τρόπο του. Εκείνος έγινε γυναικάς και αλλοπαρμενος και εγώ ένας τρελός που μίσησε τον έρωτα σε κάθε του μορφή.
Θυμάμαι τον εαυτό μου παλικαρακι, φορτωμένο με τριάντα κιλά δεμάτια, να περπατώ ένα Αυγουστιάτικο μεσημέρι και να αναζητώ λίγη δροσιά... Και τότε την είδα... Ήταν η δροσιά με σάρκα και οστά... Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα και μακριά, κρατούσε στα χέρια μια νταμιτζάνα και ήταν σκυμμένη στη βρύση που ένωνε τα τότε χωράφια με τους δρόμους. Ήταν μικρή... Το έβλεπα από τη κορμοστασιά της μα η κάψα της ηλικίας με οδήγησε αμέσως κοντά της. Ήταν όλα όσα απαρνήθηκα σαν έχασα τους γονείς μου και όλα όσα δεν ήθελα ποτέ να ζήσω υπό το φόβο της χασουρας....
Τι είναι τελικά η ζωή; Μια γαμημενη παρτίδα τάβλι... Κάποιοι αρκούνται στις δυάρες, άλλοι στα ντορτια και οι τυχεροί φέρνουν εξάρες και βγαίνουν απευθείας από τα προβλήματα... Είναι βέβαια και μερικοί όπως εγώ, που πάντοτε τα πετούν και καταλήγουν να μάχονται με ένα ασσο-δυο... Από τη πρώτη στιγμή που βρέθηκα πλάι της και μύρισα το φρούτο στα μαλλιά της ήξερα πως έπρεπε να παλέψω για μια καλύτερη ζάρια και να αφήσω τον εαυτό μου να πιστέψει στα θαύματα...
