Ψιχαλίδες

Κεφάλαιο 16°

Έλα κοντά μου παρελθόν
Έλα και γέλασε μου...
Έλα και δείξε μου ξανά, το τι σημαίνει αγάπη και εγώ υπόσχομαι στα μέσα μου, να την καλοδεχτώ
όσο κι αν με πονάει...

"Μη με πλησιάζεις!" τα πόδια της κινήθηκαν μονομιάς προς τα πίσω ενώ τα δάκρυα συνέχισαν να ρέουν ακατάπαυστα πάνω στα μάγουλα της

"Ακόμα και τώρα μυρίζεις σαν βαμβάκι...Είσαι σαν αυτό..." άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της και εκείνη τραβήχτηκε εκ νέου τρελαμενη

"ΜΗ ΜΕ ΑΓΓΊΖΕΙΣ!" τσιριξε αδιαφορώντας για το μέρος στο οποίο βρισκόταν και μόλις ο Παυλής έκανε ένα βήμα ακόμα προς το μέρος της, η Λενιώ άφησε ελεύθερο το πόνο της, και ξεσπώντας σε λυγμούς, τον έσπρωξε και έφυγε τρέχοντας από την εκκλησία ...

          25 χρόνια πριν, Μοίρες...

"Μου αρέσει αυτή η ιτιά ..."

"Συνέχεια το λες αλλά δε καταλαβαίνω το λόγο ... Γέρασε πια, σε λίγα χρόνια νομίζω θα επιστρέψει στη γη από οπου ανήκει Παυλή μου..."

"Μια νέα θα φυτρώσει όμως..." απάντησε αγκαλιάζοντας τη σφιχτά. Ήταν ξαπλωμένοι στο σεντόνι που έστρωσε η Λενιώ κάτω από τον πελώριο ίσκιο της ενώ το ρυάκι που έρεε πλάι τους , χάριζε μια αρμονία στο περιβάλλον.
"Δε φοβάσαι μη μας πιάσουν;"

"Τώρα τι ερώτηση είναι αυτή; Εσύ δεν είπες θα με ζητήσεις; Δε κάνουμε κάτι κακό Παυλή μου..."

"Το ξέρω Λενιώ μου..." αναστεναξε βαθιά "Και ειλικρινά θα σε ζητήσω! Αδά να επιστρέψω από το στρατό και θα σε πάρω με δόξα και τιμή!"
Το γελακι της ξεπέρασε ακόμα και τον ήχο του τρεχούμενου νερού και εκείνος πιάνοντας τη από τη μέση, τη γύρισε στο πλαι "Απορώ πως κρατιέμαι ώρες ώρες..." πονηρεψε και εκείνη κοκκινησε "Μα είσαι μικρή, αθώα και απείραχτη για να σε λερωσω Λενιώ μου... Λίγο να πατήσεις τα δεκαεπτά και αυτό το κορμάκι θα το κάνω δικό μου..."

"Σσς... Μη λες τέτοια .." απάντησε ντροπαλά και εκείνος δάγκωσε τα χείλη του. Το χέρι του ξεκίνησε να σκαρφαλώνει στη γάμπα της ενώ σιγά σιγά, ανέβηκε ως το γυμνό της μπούτι κάτω από το φόρεμα. "Παυλή μη..." εσκουξε σιγανα

"Δε θα σε πειράξω μάτια μου... Ποτέ δε θα μπορούσα να το κάνω. Λίγο να νιώσω αυτό το απαλό σου δέρμα... Σαν βαμβάκι είναι... Είσαι τόσο όμορφη. Τόσο εύπλαστη..." Η ανάσα της βάρυνε στο άγγιγμα του και το κορμί της απάντησε στο κάλεσμα του μονομιάς. "Και τι δεν θα έδινα να σε κάνω δική μου εδώ και τώρα... Μα θα κάνω υπομονή..." συνέχισε και τραβώντας το χέρι του μακριά από το κορμί της, τη φίλησε απαλά στο μέτωπο "Σε λίγο καιρό το λαιμό σου θα στολίζει το πιο όμορφο σαρίκι του χωριού!" είπε γεμάτος περηφάνια